Читать «Гары Потэр і патаемная зала» онлайн - страница 164

— Перш за ўсё, я хачу падзякваць табе, Гары. — прамовіў настаўнік і яго вочы ізноў пачалі мігцець. — Там унізе, у патаемнай зале, ты паказаў што па сапраўднаму верны мне. Інакш, Фоўкс ніколі не прыляцеў бы табе на дапамогу.

Ён пагладзіў фенікса, што прызямліўся на ягоныя калені, па галаве. Гары сарамліва ўсміхнуўся, калі сустрэўся з Дамблдорам вачамі.

— Такім чынам, ты сустрэўся з Томам Рэдлам, — задумліва сказаў дырэктар. — Магу сабе ўявіць, як МОЦНА ты яго цікавіў...

І тут нечакана, усё з чаго на працягу году пакутаваў Гары, палілося з ягоных вуснаў.

— Прафесар... Рэдл сказаў, што я падобны да яго... “Паміж намі дзіўнае падабенства...”

— ТАК і сказаў?— задумлена паглядзеўшы на Гары з пад сваіх густых брывей, спытаўся Дамблдор, — А ты сам, Гары, як лічыш?

— Не, я так не думаю!— крыху гучней, чым было патрэбна адказаў Гары. — То бок, я... я ж у ГРЫФІНДОРЫ, я...

І тут ён сціх, яго розум напоўнілі патаемныя сумненні, што мучылі яго апошнім часам.

— Прафесар, — пасля некаторай паўзы, прамовіў Гары, — сартавальны капялюш сказаў, што я найлепей паказаў бы сябе ў Слізэрыне. І мяне колькі часу лічылі яго нашчадкам... таму што я магу размаўляць парсельтонгам...

— Ты, Гары, можаш размаўляць парсельтонгам, — спакойна адказаў дырэктар, — таму што ім вольна валодаў Лорд Вальдэморт, апошні з нашчадкаў Слізэрына. І, калі я не памыляюся, той ноччу, калі ён пакінуў цябе гэты шнар, ён перадаў табе, крыху сваіх уласных сілаў. Хаця я ўпэўнены, Вальдэморт не збіраўся гэтага рабіць...

— Ён пакінуў ува мне частку сябе самога?— бы маланкай крануты, прамовіў Гары.

— Не сумняваюся, што гэта так.

— То бок, МАЁ месца ў слізэрынскім Доме?— з адчаем на твары пазіраючы на Дамблдора, спытаўся хлопчык. — Капялюш убачыў ува мне яго след і...

— Скіраваў цябе ў Грыфіндор, — мягка скончыў за хлопчыка, дырэктар. — Паслухай, Гары. Ты маеш шмат чаго з тых якасцях, якія цаніў у абіраемых для яго вучнях сам Салазар Слізэрын. Яго уласны і вельмі рэдкі дар — парсельмоўнасць... знаходлівасць... рашучасць... некаторае грэбаванне правіламі, — срэбныя вусы прафесара зноўку пачалі дрыжаць, — Тым ня меньш, капялюш скіраваў цябе ў Грыфіндор. Ведаеш чам? Падумай.

— Я трапіў у Грыфіндор, — з паразай у голасе, адказаў Гары, — таму што прасіў не накіроўваць мяне ў Слізэрын...

— МЕНАВІТА, — усё больш ззяючы, прамовіў Дамблдор. — Гэта моцна АДРОЗНІВАЕ цябе ад Тома Рэдла. І ўплывае на абіраемы намі шлях значна больш, чым нашыя ўласныя схільнасці, — Гары нерухома і ашаломлена сядзеў у сваім фатэлі. — А калі ты хочаш доказаў, што ты належыш да Грыфіндору, прапаную цябе зірнуць вось на ГЭТА.

Працягнуўшы руку да стала прафесаркі Макгонагал, дырэктар падняў з яго скрываўлены срэбны меч і паказаў яго Гары. Хлопчык абыякава пакруціў яго у руках, разглядаючы палаючыя ў святле коміна лалы. І тут, крыху ніжэй дзяржальні ён убачыў гравіроўку:

“Годрык Грыфіндор”

— Толькі існы грыфіндорац, Гары, можа выцягнуць яго з капелюша, — немудрагеліста заявіў Дамблдор.

Хвіліну-другую, ніхто з іх не вымавіў ані гуку. Потым, Дамблдор адсунуў адну з шуфлядак прафесаркіна стала і выцягнуў адтуль пяро і чарніліцу.