Читать «Гары Потэр і патаемная зала» онлайн - страница 167

— Што?— пырскаючы сліной, спытаўся Малфой. — Што ты сказаў?

— Добі атрымаў шкарпэтку, — ня верачы сам сябе, прамовіў Добі. — Гаспадар выкінуў яе, а Добі злавіў і цяпер... цяпер Добі ВОЛЬНЫ.

Містэр Малфой нерухома стаяў, пазіраючы на эльфа. А потым кінуўся на Гары.

— Праз цябе, хлопча, я згубіў свайго лёкая!

— Ты ня можаш шкодзіць Гары Потэру!— спяшаючыся яму напярэймы, крыкнуў Добі.

Адчуўся гучны пляск і містэра Малфоя адкінула назад. Скокаючы праз тры прыступкі ён пакаціўся па сходах і паваліўся на ніжнім паверсе пакамячанай грудай. Малфой выпрастаўся, яго твар зрабіўся мерцвенна бледным. Мужчына выцяг з кішэні палачку. Аднак на яго шляху паўстаў Добі, пагрозліва ўздымаючы ўгору адзін са сваіх доўгіх пальцаў.

— Ты неадкладна пакінеш гэта месца, — кажучы пальцам на Малфоя, адчайна ўкрыкнуў ён. — Ты не дакранешся да Гары Потэра. Ты неадкладна выбярэшся адсюль.

Люцыюс Малфой ня меў выбару. Ён кінуў на хлопчыка і эльфа апошні, люты погляд, хістнуў плашчом і паспяшаўшыся знік з вачэй.

— Гары Потэр вызваліў Добі!— пазіраючы на хлопчыка, пранізліва усклікнуў эльф, месячнае святло з бліжэйшага акна адбівалася ад яго шарападобных вачэй. — Гары Потэр даў Добі волю!

— Гэта найменьшае, што я мог для цябе зрабіць, Добі, — усміхаючыся, прамовіў Гары. — Толькі паабяцай мне, што ты надалей ніколі не будзеш спрабаваць выратаваць мне жыццё.

Выродлевы буры твар эльфа, нечакана расплыўся ў шырокай зубастай усмешцы.

— І яшчэ адно, — сказаў хлопчык, пакуль дрыготкімі рукамі эльф нацягваў на сябе шкарпэтку. — Ты сказаў, што тое, што адбылася ў школе ня мае дачынення да Таго Чыё Імя Нельга Называць, ці памятаеш? Ну і...

— Гэта быў ключ, сэр, — пашыраючы вочы, як быццам гэта было нечым відавочным, прамовіў Добі. — Я даў вам падказку. Пакуль Цёмны Лорд не змяніў сваё імя, яго мажліва было называць, разумееце?

— Добра, — слаба згадзіўся Гары. — а цяпер я мабыць пайду. Мне трэба на банкетаванне. І мая сяброўка Герміёна пэўна ўжо ачуняла...

Добі выцягнуў рукі і абняў Гары за стан.

— Гары Потэр найвялікшы з людзей, якіх толькі ведаў Добі, — пралямантаваў ён. — Бывай, Гары Потэр!

Зноўку адчуўся гучны пляск і Добі знік.

*

Гары быў на шмат якіх хогвартскіх банкетаваннях, але гэта ані не было падобным на астатнія. Усе прысутныя за сталом сядзелі ў піжамах, а само свята доўжылася ўсю ноч. Гары не мог зразумець, што яму больш было да спадобы. Ці то Герміёна, якая кінулася да яго з крыкам:

— Ты знайшоў разгадку! Ты ўсё разгадаў!

А мабыць гэта быў Джасцін, які падняўшыся з хафлпафскага стала, падыйшоў і паціснуў яму руку, шчыра просячы прабачэння за тое, што мог яго падазраваць. Ці то, магчыма гэта быў Хагрыд, які аб’явіўся а палове на чацьвёртую і так шчыра прыняўся ляпаць іх з Ронам па плячах, што тыя паваліліся носам у талеркі з печывам. А можа гэта былі заробленыя ім ды Ронам чатырыста балаў, пасля якіх Грыфіндор другі год запар выйграў Кубак Дамоў. Ці гэта быў момант, калі падняўшыся з-за стала прафесарка МакГонагал да ўсеагульнага задавальнення навучэнцаў,  аб’явіла, што ў гэтым годзе іспыты адмяняюцца.