Читать «Гары Потэр і патаемная зала» онлайн - страница 163

— Дык з Герміёнаю ўсё будзе добра?— ззяючы спытаўся Рон.

— Скамяненне нікому ані не прынесла ніякай шкоды, — адказаў дырэктар.

Місіс Візлі разам з усё яшчэ моцна сшакаваным мужам, павялі Джыні да лекаркі.

— Ці ведаеш, Мінерва, — задумліва звярнуўся Дамблдор да прафесаркі МакГонагал, — я мяркую, што ўсе мы заслужылі добрае СВЯТА. Магу я папрасіць цябе, каб ты спусцілася на кухню і папярэдзіла аб гэтым нашых кухараў?

— Добра, — рашуча адказала прафесарка і таксама накіравалася да дзвярэй. — А вас я пакідаю тут, самому разбірацца з Потэрам і Візлі.

— Згода, — прамовіў у адказ Дамблдор.

Макгонагал сыйшла, а Гары і Рон засталіся, няўпэўнена пазіраючы на дырэктара. Яны гадалі, што прафесарка мела на ўвазе пад словам РАЗБІРАЦЦА? Іх канечне... КАНЕЧНЕ ж... не будуць караць.

— Я памятаю, як казаў вам, што павінен буду выключыць вас, калі вы парушыце яшчэ хоць адно школьнае правіла, — пачаў прафесар.

Рон у жаху адчыніў рота.

— І скажу вам, нават лепшыя з нас, ад часу вымушаны браць свае словы назад, — усміхаючыся дадаў ён. — Вы абодва атрымеце спецыяльныя ўзнагароды за заслугі перад школай і... дайце падумаць... кожны з вас прыносіць Грыфіндору дзвесці балаў.

Рон зрабіўся гэткага ж колеру, як локхартавы кветкі на валянцінаў дзень і закрыў рота.

— Аднак здаецца, што адзін чалавек дагэтуль не сказаў анічога пра свой удзел у гэтай небяспечнай прыгодзе, — здзівіўся дырэктар. — Чаму ты сёння гэткі маўклівы, Гільдэрой?

Гары ўздрыгануўся. Ён зусім забыўся аб Локхарце. Хлопчык развярнуўся і ўбачыў, што той ўсё яшчэ стаіць у кутку, не перастаючы цмяна ўсміхацца. Калі Дамблдор звярнуўся да яго, Локхарт паглядзеў праз плячо, цікавячыся з кім той размаўляе.

— Прафесар Дамблдор, — хутка прамовіў Рон. — Калі мы спускаліся ў патаемную залу, здарылася бяда. Прафесар Локхарт...

— Я прафесар?— з лёгкім здзіўленнем спытаўся Локхарт. — Шыкоўна. А я лічыў, што я звычайны паўдурак. Во як!

— Ён паспрабаваў накласці на нас забывальную замову, — Рон прыняўся спакойна тлумачыць усё Дамблдору, — але палачка спрацавала ня правільна.

— А, Божачкі, — хістаючы галавой, прамовіў дырэктар, яго вусы злёгку задрыжалі. — Што, пацярпеў паразу ад уласнай зброі, Гільдэрой?

— Зброя?— пераспытаў Локхарт. — Я ня маю зброі. Але вось у таго хлопчыка ёсць меч. — настаўнік паказаў пальцам на Гары. — Ён вам яго пазычыць...

— Ці ты не мог бы правесці прафесара Локхарта да шпітальнага крыла?— папросіў Дамблдор Рона. — А я хацеў бы сказаць Гары, яшчэ колькі слоў...

Перабіраючы нагамі, Локхарт пакінуў кабінэт. Рон здзіўлена пазірнуў на Гары і Дамблдора і зачыніў дзверы.

Дырэктар падыйшоў да фатэляў, што стаялі ля коміна.

— Прысядзь, Гары, — паказаўшы на адзін з іх прапанаваў дырэктар. Адчуваючы незразумелы непакой, хлопчык прысеў.