Читать «Вечаровы кляс» онлайн - страница 2

І Эйдан не вінаваціў яе.

Ён стаў сумным апавядальнікам. Ягоны голас рэхам аддаваўся ў яго ўласных вушах, нагадваючы гуд, і дачкі ўздымалі вочы гору, дзівячыся, зь якой нагоды у дваццаць адзін год і ў дзевятнаццаць гадоў яны змушаныя выслухваць усялякую лухту.

Ён імкнуўся не надакучваць ім. Эйдан ведаў ўласьцівасьць настаўнікаў: яны так звыклі заваёўваць аўдыторыю ў клясе, што ня здольны спыніцца і па-за ім, атакуючы любы тэмат з ўсіх бакоў, пакуль ня ўпэўняцца, што слухач уцяміў сэнс.

Штосілы імкнуўся ён быць у курсе іх спраў, іх жыцьця.

Але Нэл ніколі не абмяркоўвала і не распавядала нічога аб рэстарацыі, у якой працавала касірам: — Вох, дзеля бога, Эйдан, гэта праца. Я сяджу там, прымаю іх крэдытныя карткі, чэкі, гатоўку, потым аддаю рэшту і чэк. А у канцы дня прыходжу дахаты, а напрыканцы тыдня атрымліваю свой заробак. І такім чынам жыве дзевяноста адсоткаў людзей. У нас не бывае здарэньняў, драм, узрушэньняў; мы нармалёвыя, дый годзе.

Яна не спрабавала раніць альбо пакрыўдзіць яго, але тым горшай была гэтая поўха. Яму даводзілася аднаму дужацца з адчужэньнем, што ахапіла іх хату. Мінулі — даўно мінулі — тыя дні, калі Нэл трэ было хутчэй даведацца, што ў яго адбылося, калі яна “хварэла” за яго, ва ўсім прымала яго бок і абвяшчала ягоных ворагаў сваімі ворагамі. Эйдан сумаваў аб адзінстве і салідарнасьці былых часін.

Магчыма, калі ён стане Дырэктарам, усё вернецца.

Ці ён памыляецца? Можа, галава сям'і яшчэ трошкі цікавіць жонку і дачок? Яго хата паволі цікае. Але надоечы ён выпрабаваў дзіўнае пачуцьцё — яму падалося, быццам ён памёр, а яны і не заўважылі, у іх усё ішло сваёй чаргой. Нэл хадзіла ў рэстарацыю і вярталася адтуль. Раз на тыдзень яна выпраўлялася да маці. Не, Эйдану хадзіць ня трэба, адзначыла яна, гэта проста любасная сямейная балбатня. Яе маці жадае бачыць іх усіх рэгулярна, каб ведаць, што ў іх ўсё добра.

— А ў цябе ўсё добра? — заклапочана ўдакладніў Эйдан.

— Ты не на ўроку дамарослай філязофіі ў Пятым Клясе, — адрэзала Нэл, — У мяне ўсё звычайна, як ва ўсіх. Ты можаш пакінуць гэты тэмат?

Але пакінуць гэты тэмат Эйдан, зразумела, ня мог. Ён растлумачыў, што гэта не было дамарослай філязофіяй, гэта было Ўводзінамі ў Філязофію, і ня ў Пятым, а ў Пераходным Клясе. Яму ніколі не забыць погляд Нэл. Ёй карцела нешта вымавіць, але яна раздумалася. З такім жа адхіленым жалем магла бы ягоная жонка зірнуць на жабрака-тулягу ў падперазаным матузам палітко, які прам на вуліцы спусташае пляшку імбірнага віна.

Ня дасягнуў асаблівага посьпеху Эйдан і з дачкамі.

Гранія працавала ў банку, але мала што магла аб ім распавесьці. Ва ўсялякім разе свайму бацьку. Часам яму даводзілася прысутнічаць пры яе гутарках зь сяброўкамі, тады яна выглядала значна больш жвавай. Тое самае з Брыджэт. Турыстычнае агенцтва, тата — гэта цудоўна, але размаўляць тут няма аб чым. Ну вядома, усё выдатна, і бясплатная вандроўка двойчы на год, і абед даўжэй, бо праца па рухомаму раскладу.

Гранія не жадала абмяркоўваць банкаўскую сыстэму ў цэлым і сумленнасьць заахвочваньня людзей да крэдытаў, што ім цяжка будзе вяртаць. Не яна усталёўвае умовы, адказала яна яму, у яе на стале тэчка для дакумэнтаў, і яна працуе з тымі паперамі, што кладуць туды кожны дзень. Вось такім чынам. Надзвычай проста. Брыджэт ня надта хвалявала, ці ня ёсьць гандаль падарожжамі свайго кшталту продажам вандроўніку мроі, што яму ніколі не дасягнуць: — Тата, калі яны не жадаюць падарожнічаць, ніхто не віруе ім рукі, яны проста не прыходзяць і нічога не купляюць.