Читать «Ваніна Ваніні, або Падрабязнасці аб апошняй венце карбанарыяў, распачатай у Папскай вобласці» онлайн - страница 2

Раніцою пасля балю Ваніна зазначыла, што яе бацька, чалавек на рэдкасць бесклапотны, які ніколі ў жыцці не браў у рукі ключа, надзвычай старанна замкнуў дзверы на вузкую лесвічку, якая вяла ў пакоі, размешчаныя на чацвёртым паверсе палаца. Вокны гэтых пакояў выходзілі на тэрасу, застаўленую апельсінавымі дрэўцамі ў кадках.

Ваніна адправілася ў горад з візітамі; калі яна вярталася, парадны пад'езд быў загрувашчаны збудаваннямі для ілюмінацыі, і карэта заехала праз задні двор. Ваніна падняла вочы і, да свайго здзіўлення, убачыла, што ў адным з пакояў, якія так старанна замкнуў яе бацька, адчынена вакно. Адвязаўшыся ад сваёй кампаньёнкі, яна паднялася на гарышча і, пашукаўшы, знайшла там забранае кратамі акенца насупраць тэрасы з апельсінавымі дрэвамі. Расчыненае акно, якое зацікавіла яе, было ў двух кроках. У пакоі, відавочна, нехта пасяліўся. Але хто?

На наступны дзень Ваніна змагла дастаць ключ ад дзверцы, якая вяла на тэрасу з апельсінавымі дрэвамі. Крадком яна падышла да вакна — яно ўсё яшчэ было адчынена. Ваніна схавалася за крацістай аканіцай. Ля задняй сцяны пакоя яна ўбачыла ложак. Хтосьці ляжаў на ім. Ваніна збянтэжылася, хацела ўцячы, але раптам заўважыла жаночую адзежу, кінутую на крэсла. Прыгледзеўшыся, яна ўбачыла на падушцы бялявую галаву; твар падаўся ёй зусім маладым. Зараз яна ўжо не сумнявалася, што гэта жанчына. Адзежа, кінутая на крэсла, была ўся ў крыві; кроў запеклася і на жаночых туфлях, якія стаялі на стале. Незнаёмка паварушылася, і тады Ваніна заўважыла, што яна параненая: грудзі ёй сцягвала палатняная павязка, на якой расплылася крывавая пляма; павязку прытрымлівалі нейкія матузы — відаць было, што яна зробленая зусім не рукамі хірурга.

Ваніна стала прыкмячаць, што цяпер яе бацька штодня каля чатырох гадзін замыкаецца ў сваіх пакоях, а затым ідзе наведваць незнаёмку; ён заставаўся ў яе вельмі нядоўга, а вярнуўшыся, адразу садзіўся ў карэту і адпраўляўся да графіні Вітэлескі. Як толькі ён з'яжджаў, Ваніна падымалася на маленькую тэрасу і назірала за незнаёмкай. Яна адчувала глыбокі жаль і сімпатыю да настолькі юнай, настолькі няшчаснай жанчыны і спрабавала разгадаць яе гісторыю. Скрываўленая адзежа, кінутая на крэсла, здавалася, была падраная ўдарамі кінжала. Ваніна магла палічыць на ёй дзіры.

Аднойчы яна больш выразна разгледзела незнаёмку: тая ляжала нерухома, скіраваўшы ў неба блакітныя вочы, нібы малілася, і раптам яе прыгожыя вочы напоўніліся слязьмі. У гэтую хвіліну князёўна ледзь утрымалася, каб не загаварыць з ёю.