Читать «Белы Бім Чорнае вуха» онлайн - страница 82

Бім падышоў да дзвярэй, у якія толькі нядаўна зайшоў Толік. Прывучаны са шчанячага ўзросту кожным дзвярам давяраць, ён падрапаўся і ў гэтыя. Адказу не было. Біму ж не здагадацца, што такія яго паводзіны ля гэтых дзвярэй можна было назваць нахабствам наіўнага. Але ён яшчэ раз падрапаў, яшчэ мацней.

За дзвярыма пачуўся жаночы голас:

— Хто тут?

«Я — адказаў Бім. — Гаў!»

— Гэта яшчэ што такое? Толік! Нехта да цябе з сабакам. Гэтага толькі не хапала!

«Я, я, — сказаў Бім. — Гаў, гаў!»

— Бім, Бім! — закрычаў Толік і адчыніў дзверы. — Бім, мілы Бім, Бімка! — І абняў яго.

Бім лізаў рукі хлопчыку, куртачку, пантофлі і бесперастанку глядзеў яму ў вочы. Столькі было надзеі, веры і любові ў позірку сабакі, які гэтулькі вытрываў!

— Мама, мама, ты паглядзі, якія ў яго вочы! Чалавечыя! Бімка, разумны Бімка, знайшоў сам. Мама, сам знайшоў мяне…

Ды мама не вымавіла ні слова, пакуль сябры радаваліся сустрэчы. Але калі захапленне аціхла, яна запытала:

— Гэта той самы?

— Ага, — адказаў Толік. — Гэта Бім. Ён добры.

— Зараз жа прагані.

— Мама!

— Зараз жа!

Толік прытуліў Біма да сябе.

— Не трэба, мама, калі ласка! — І заплакаў.

Музычна празвінеў званок. Увайшоў чалавек. Ён добрым, але стомленым голасам спытаў:

— Што тут у вас за крык? Ты плачаш, Толік? — Ён зняў паліто, разуўся, уссунуў пантофлі і, падышоўшы да хлопчыка з сабакам, сказаў: — Ну чаго ты, дурненькі? — І пагладзіў Толіка па галаве, палашчыў за вушка і Біма. — Бач ты! Сабачка. Глядзі, які сабачка. Бач, які сабачка… худы.

— Тата, тата, ён добры, Бім. Не трэба.

Мама цяпер ужо закрычала:

— Вось так заўсёды! Я гавару адно, а ты другое. Выхаванне называецца. Скалечыш дзіця! — Яна загаварыла на «вы»: — Будзеце локці кусаць, Сямён Пятровіч, але позна.

— Пачакай, пачакай, не крычы. Спакойна. — І павёў яе ў далёкі пакой, дзе яна крычала яшчэ мацней, а ён яе супакойваў.

З усяго гэтага Бім зразумеў, што Мама не хоча Біма, а Тата — за яго, і што ён пакуль што застанецца ў Толіка. Слоў не трэба было разумець нават чалавеку, але ён усё зразумеў бы і тады, калі б яму заткнулі вушы. А тут усё ж сабака з адаткнутымі вушамі і разумнымі вачыма. Як не зразумець! І праўда, Толік павёў Біма ў свой асобны пакойчык (там пахла толькі Толікам).

Ні Бім, ні Толік не чулі, што далей гаварылі Мама і Тата.

А там было вось што:

— Нашто ты крычыш пры Толіку такія словы: «Скалечыш дзіця» і ўсякае такое? Гэта ж згуба яму.

— А гэта не згуба: відавочна хворы сабака, бадзяга — і ў нашую ўзорную чыстату? Ты з глузду з'ехаў! Ды ён жа заўтра захварэе ад яго чортведама чым. Не дам. Зараз жа выгані сабаку!

— Эх, маці, маці! — уздыхнуў Сямён Пятровіч. — Ні грама ты не знаеш, што такое тактыка.

— Прападзі ты пропадам, Сямён Пятровіч, са сваёю тактыкаю!

— Ну вось, зноў за сваё… Трэба ж з галавою рабіць: і Толіка не траўміраваць, і сабаку прыбраць. — Потым нешта пашаптаў ёй на вуха і кончыў: — Так і зробім: прыбяром.

— Так бы і сказаў адразу, — супакоілася Мама.

— Не мог жа я гэта сказаць пры Толіку… А ты, дурненькая, завялася: «Прападзі з тактыкаю». — Ён пагладзіў яе па шчацэ (гэта значыць, памірыліся).