Читать «Байкі барда Бідля» онлайн - страница 2

Усе, хто ведаў яго асабіста, упэўнены, што прафесар Дамблдор быў бы рады падтрымаць гэты праект, улічваючы, што ўсе прыбыткі будуць  перададзеныя ў дабрачынную арганізацыю Children’s High Level Group, якая дапамагае дзецям, якія адчайна патрэбныя ў дапамозе.

Лічым неабходным зрабіць маленькую зацемку да нататак прафесара Дамблдора. Наколькі нам вядома, яны былі напісаныя прыкладна за паўтара года да трагічных падзей, якія адбыліся на вяршыні Вежы Астраноміі Хогвартса. Чытачы, знаёмыя з гісторыяй апошняй вайны чараўнікоў (напрыклад, тыя, хто прачытаў ўсе сем тамоў пра Гары Потэра), адразу зразумеюць, што прафесар Дамблдор раскрывае трохі менш, чым ведае (або падазрае) пра апошнюю казку гэтай кнігі. Мабыць, прычыну гэтага могуць растлумачыць словы, якія сказаў шмат гадоў прафесар Дамблдор свайму любімаму і самаму знакамітаму вучню:

“Праўда — гэта самая цудоўная, але адначасова і жудасная рэч, і таму да яе трэба падыходзіць з вялікай асцярожнасцю”.

Вядома, мы можам і не згадзіцца з прафесарам Дамблдорам. Аднак не трэба забываць пра тое, што ён перш за ўсё жадаў абараніць будучых чытачоў ад тых спакус, ахвярай якіх стаў ён сам, за што затым заплаціў такую жудасную цану.

Дж. К. Роўлінг, 2008 г.

Нататкі да каментарыяў

Прафесар Дамблдор, магчыма, пісаў свае каментарыі ў разліку на магічную аўдыторыю, таму я дазволіла сабе дадаткова растлумачыць некаторыя тэрміны і факты, якія могуць быць незразумелыя чытачам-маглам.

Дж. К. Р.

Чараўнік і Гаршчок-гарцунок

Жыў-быў на свеце добры стары чараўнік. Чараваў ён мудра і шчодра і ніколі не адмаўляў у дапамозе суседзям. Не жадаючы адкрываць ім сапраўдную крыніцу сваёй сілы, ён рабіў выгляд, нібы гаючыя лекі, чарадзейныя зеллі і проціяддзі з’яўляюцца самі з маленькага гаршчка, які ён называў сваім шчаслівым гаршчком. Людзі са сваімі праблемамі шлі да яго са ўсіх бакоў, а чараўнік з радасцю памешваў змесціва гаршчка і імгненным дапамагаў ім.

Усе любілі добрага чараўніка, і жыў ён да самай старасці, а потым памёр, пакінуўшы ўсю сваю маёмасць сыну. У сына характар быў зусім не той, што ў яго высакароднага бацькі. Сын лічыў, што ўсе, хто не ўмее чараваць, нічога не каштуюць, і ён часта сварыўся з бацькам з-за яго звычкі дапамагаць суседзям.

Пасля смерці бацькі сын знайшоў у гаршчку невялікі скрутак, на якім было напісана яго імя. Малады чараўнік развярнуў скрутак, у надзеі ўбачыць золата, а замест гэтага знайшоў пушысты дамашні тапак, такі маленькі, што яго нельга было надзець, і да таго ж у яго не было пары. У тапку быў  кавалачак пергаменту са словамі: “Спадзяюся, мой сын, што ён табе не спатрэбіцца”.

Сын аблаяў бацьку, які ад старасці звар’яцеў, і бросіў тапак у гаршчок — ён вырашыў выкарыстоўваць гаршчок замест вядра для смецця.

У тую ж ноч да маладога чараўніка пастукала старая сялянка.