Читать «Байкі барда Бідля» онлайн - страница 5

Рыцар, па імі сэр Няўдачлівы, убачыў, што гэта былі чараўніцы, і паколькі сам ён чараваць не ўмеў, да і мечам валодаў не зусім добра, то вырашыў, што не зможа абыйсці гэтых трох жанчын , і таму ён абвясціў, што жадае вярнуцца назад, за сцяну.

Тут ужо раззлавалася Амата.

— Які баязлівец! — крычала яна. — Вазьмі свой меч, рыцар, і дапамажы нам дабрацца да мэты!

І вось тры чараўніцы разам з няшчасным рыцарам пайшлі па залітай сонцам сцяжынцы ў глыб зачараванага сада. Вакол раслі рэдкія травы, садавіны і кветкі. Ніякіх перашкод не сустрэлася на іх шляху, пакуль яны не падышлі да падножжа ўзгорка, на вяршыні якога стаяў Фантан.

Вакол узгорка абвіўся вялізарны белы змей, тоўсты і сляпы. Калі яны падышлі бліжэй, ён павярнуў да іх сваю гідкую пысы і вымавіў:

Адплаціцеся доказам вашага болю.

Сэр Няўдачлівы выцягнуў меч і паспрабаваў забіць пачвару, але толькі зламаў клінок. Затым Альтэда стала кідаць ў змея камянямі, Аша і Амата, тым часам, выпрабавалі ўсе заклёны, з дапамогай якіх яго можна было б падпарадкаваць сабе, або зачараваць. Але д сілы чарадзейных палачак было не больш карысці, чым ад камянёў іх сяброўкі або мяча рыцара: змей ўсё-роўна не прапусціў іх.

Сонца падымалася ўсё вышэй. Ад адчаю Аша пачала плакаць.

Тады вялізарны змей паднёс сваю пысу да яе твару і выпіў слёзы з яе шчок. Ён задаволіў сваю смагу, і таму адпоўз прочкі і знік ў адтуліне ў зямлі.

Абрадаваліся тры чараўніцы і рыцар і пайшлі далей, упэўненыя, што яшчэ да поўдня дабяруцца да крыніцы.

Аднак на паўдарогі да вяршыны ўзгорка яны ўбачылі надпіс, які быў высечаны на зямлі:

Адплаціцеся плодам вашых прац.

Сэр Няўдачлівы палажыў на зямлю сваю адзіную манету і паклаў яе на траву ўзгорка, але яна пакацілася па схілу і знікла ў траве. Тры чараўніцы і рыцар працягнулі караскацца ўверх па ўзгорку. Яны шлі яшчэ некалькі гадзін, але не прасунуліся ні на крок. Вяршыня была ўсё гэтак жа далёкая, і ўсё той жа надпіс быў перад імі.

Сонца ужо схілялася да да заходу, і усе ўпалі духам. Адна толькі Альтэда рашуча шагала ўперад і клікала за сабою іншых. Але і яна ні на крок не наблізілася да вяршыні зачараванага ўзгорка.

— Смялей, не здавайцеся, сябры! — выклікнула Альтэда, выціраючы пот са лба.

Як толькі блішчалыя кроплі ўпалі на зямлю, надпіс, які загароджваў ім шлях, знік, і яны зразумелі, што зноў могуць ісці наверх.

Цешачыся перамогай над чарговай перашкоды, яны з усіх сіл паспяшаліся да вяршыні, пакуль да іх не данёсся мяккі плёскат Фантана.

Але не паспелі яны дайсці да яго — дарогу ім заступіў ручэй. У празрыстай вадзе ляжаў вялікі гладкі камень з надпісам:

Адплаціцеся скарбам вашага мінулага.

Сэр Няўдачлівы паспрабаваў пераплыць ручэй на шчыце, але той патануў. Чараўнікі выцягнулі рыцара з вады, а затым самі паспрабавалі пераскочыць праз ручэй, але ў іх нічога не атрымалася. Сонца паміж тым апускалася ўсё ніжэй да лініі гарызонта.

Тады яны пачалі разважаць: што ж азначае надпіс на камяні?

Амата першай знайшла адказ. Яна ўзяла чарадзейную палачку і выцягнула з галавы ўсе ўспаміны пра радасныя імгненні, праведзеных з яе каханым, і кінула іх у бурныя воды. Вада панесла іх і з’явіліся камяні, па якіх можна было перайсці на іншы бок, і тры чараўніцы і рыцар, нарэшце, змаглі дабрацца да вяршыні ўзгорка.