Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 46

— Ды што ты да мяне прыстаеш з гэтым розумам?! Якая розніца, адкуль і калі ён з’явіўся ў нашых галовах? Можа, з інфармацыйнага поля мы запітваемся…

— А я ў цябе, разумнага, хачу спытаць, чаму вы гэтак смела ўсё жывое вакол сябе нішчыце? Можа, у вірусаў таксама розум ёсць. Можа, вірусы дзеля таго існуюць, каб жыць за ваш кошт? Калі вы Дзэтаю правіць надумалі, то і вірусы не лыкам шытыя… Вы ж цяпер ад відэаэкранаў і крэселляжанак адарвацца не можаце, і скажы мне, што, якая трасца вас ля іх трымае? Iнстынкты ці розум? Можа, хвалёны розум завядзе вас у такую багну, адкуль ніколі не выберацеся? Сляпыя сляпых водзяць… Дзэта думаць не можа, толькі вы можаце думаць? Жах… Па птушках з гармат збіраецеся паліць, хімікатамі рыбу труціце, сем відаў у моры пакінулі… Вы ж сваю

Дзэту ненавідзеце, у піраміды свае пазалазілі, босымі на траву ці ў лес выйсці баіцеся, усіх баіцеся, не толькі мікробаў і вірусаў: і птушак і мятлікаў, і мурашоў… А Дзэце толькі таго і трэба — каб яе любілі і шанавалі як родную маці. Дзэта ад вашай дзейнасці недзе стогне… Дзіўлюся, што яна вас яшчэ церпіць, не скідвае са свайго цела ні землятрусамі, ні цунамі… Можа, разумная Дзэта вірусаў нябачных на вас і насылае, каб суцішыць трохі, ты не думаў пра гэта?

Гуманоід глядзіць на мяне, як аслупянелы. Нават вочкамі не лыпае. А я далей яму «дзярэўню» цёмную прыпамінаю:

— Чаму гэта я і ў лес магу схадзіць басанож, і на рэчку хаджу купацца? I — ніякі чорт мяне не бярэ. А як у вёсцы маёй, якую ты цёмнай дзярэўняю называеш, дык усе людзі з жывёлаю, як роўныя гавораць, мянушкі ёй даюць, сварацца на жывёлу, шкадуюць яе — адной сям’ёю жывуць. Азірніся вакол, паглядзі, можа, на любові ўсё жыццё трымаецца. Так, на ёй, а не толькі на розуме, не толькі на рабоце і на нейкай там барацьбе тваёй. А вы што творыце? Надакучыла зусім, далей ужо няма куды… Чыпы ў галовах манціруеце… Салодкае маленства ад дзетак адбіраеце… Вы што, не петрыце, куды палезлі? Ды вам не толькі вірусы, а і тыя ж палі энергетычныя гэтак і з такога боку таўкануць, што атамная бомба, тыя ж Чарнобыль з Фукусімаю раем пакажуцца… У нас на Новай Зямлі некалі такую вадародную ірванулі, што ледзьве ўсю планету не спапялілі, самі разумцы-вучоныя напалохаліся, не толькі палітыкі, — дзве гадзіны шматвёрстная вогненная сфера палала, яшчэ трохі дабавілі б магутнасці і — Сусветны акіян зашугаў бы… Толькі жахоцце перад вогненнай сфераю і асцепяніла вучоных і палітыкаў. Праўда, перад адпраўкаю да цябе мне стала вядома, што яны ў іншым накірунку ірванулі з усёй сілы — праз калайдэр Бога за бараду наважыліся патузаць, часцінку ягоную, кажуць, ужо знайшлі… Ці не пачнецца тут тое ж, што было некалі з вадароднай, што некалі з вежаю Вавілонскаю было, калі не горай? Сутнасць, сутнасць вам падавай, палтэргейст вы навучыліся рабіць… Глюонныя сувязі вы адкрылі… Вучыць мяне збіраешся, а сам хоць бы транты якія на сябе нацягнуў, сарамоцце сваё хоць бы прыхаваў…

Сам не прыкмеціў, як дражніць пачаў Лупавокага — галаском ягоным заспяваў: