Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 45

I зноў з яго папёрла тое прыхаванае, што дагэтуль ад мяне хаваў старанна — злосць папёрла… Такі малы, меншы за брата майго, нягеглы, а гэтулькі злосці, як маці некалі казала — поўныя косці…

Мне не толькі брат, але і іншыя гаварылі, што надта люблю парады даваць.

— Жэрці трэба меней, тады і жыць будзеце болей, тады і таўсцець не будзеце, тады і здаравейшыя будзеце

А ён мне, не папярхнуўшыся:

— Не, праблема глыбей схавана. Ежа ў нас, сам спрабаваў, каларыйная, энергетычная, засваяльнасць сто працэнтаў, яе і жаваць не трэба. Антыбіётыкамі, гармонамі і стэроідамі прыпраўленая, генетычна пад нашы арганізмы ўдасканаленая, кансервантамі збалансаваная — выдатная ў нас ежа! Мы яе толькі раз у суткі спажываем. Пасля такой правільнай ежы нашы нябожчыкі, якіх у Дзэту закопваем, гадамі не псуюцца, муміфіцыруюцца самі сабою… Мы потым іх, нябожчыкаў муміфіцыраваных, праз генетычны код і кланіраванне ўваскрасаць пачнём. Але не ўсіх, я табе ўжо гаварыў, толькі выбраных…

— А ствалавыя клеткі не дапамагаюць? — ласкава пытаю.

— Спачатку дапамагалі, але не надта… Гэтыя гады-мікрапаразіты, гэтыя вірусы нябачныя да чаго хочаш прыстасуюцца, не толькі да ствалавых клетак…

Падымаюся з крэсла, гляджу на Лупавокага, кажу:

— А што ж вы хочаце мець, даражэнькія? Хай ужо вы мне мазгі пудрыце, хай… Але ж вы што, і Дзэту прыгожую жывую і разумную абдурыць надумалі? Толькі вам жыць хочацца, а іншым нельга, не дазволена? Ні мурашам, ні пчолкам, ні казюркам, ні мятлікам, ні рыбам, ні птушкам, ні звярам — толькі вам можна?.. Толькі вы разумныя, а астатнія ўсе — дурні, у іх толькі адны інстынкты?.. А самі вы адкуль на Дзэце паявіліся? Скажы мне, адкуль вы такія разумныя з’явіліся?

— Мы з дрэў пазлазілі і тут жа за работу прыняліся. Сваімі лапкамі сваё шчасце ляпіць пачалі. Вось так мы і з’явіліся, — у адказ мне паспрабаваў ён адбіцца. — Работа зрабіла гуманоіда Гуманоідус Сапіенсам. Гэтым ён і адрозніваецца ад усіх звяроў і птушак… Ну, і розум, канечне, нам дапамог. Ва ўсіх жывых стварэннях ёсць інстынкты, а ў нас — розум усім правіць…

— А тады, як на дрэвах сядзелі, у вашых галовах быў розум ці толькі адны інстынкты?

Завагаўся Лупавокенькі. Разгубіўся нават.

А я яго дабіваць пачаў:

— Дык скажы ты мне, калі ж у вашых галовах з’явіўся розум?

— Як з дрэў пазлазілі, тады розум і з’явіўся. Разам з работаю і розум з’явіўся… Спачатку той розум быў маленечкім-маленечкім, а потым павялічыўся, да інфармацыйнага поля пачаў падключацца. Цяпер вунь, сам бачыш, які ён стаў вялікім, усю Дзэту ахапіў наш розум. I мы сваім калектыўным розумам праз чыпы і суперкамп’ютар можам у любы момант падключацца да інфармацыйных палёў, становімся яшчэ больш разумнейшымі. У-ух, якія мы цяпер разумныя, не тое, што мінулыя пакаленні!..

— А дурнець ад вялікага розуму не можаце? Пасля чыпавання і кланіравання не пачнеце дурнець, зноў на дрэвы не палезеце?

— Не-е, — заківаў ён галавой. — Ніяк не можам.

— А ён, розум ваш, з космасу да вас прыляцеў? Ты мне скажы ўрэшце, што ёсць ваш розум? Як жа ён, розум, узнік у вашых галовах?