Читать «Інтэрв"ю» онлайн

Пiсьменнiк Уладзiмiр Караткевiч добра вядомы не толькi беларускаму чытачу. Праўда, знаёмства часцей за ўсё бывае завочным. Уладзiмiра Сямёнавiча не часта ўбачыш на сустрэчах, хаця па характары чалавек ён таварыскi. Проста вельмi шмат часу адбiрае карпатлiвая праца над кожным творам.

I ўсё ж пiсьменнiк выкраiў вольную хвiлiну, каб сустрэцца з прыхiльнiкамi яго творчасцi — работнiкамi нашага аб'яднання. Сустрэча была арганiзавана таварыствам кнiгалюбаў завода “Электронiка”. Многiя чытачы газеты звярнулiся ў рэдакцыю з просьбай задаць Уладзiмiру Караткевiчу шэраг пытанняў, якiя iх цiкавяць. Мы выбралi найбольш тыповыя.

— Уладзiмiр Сямёнавiч, вядома, што ў лiтаратуру Вы прыйшлi як паэт, а потым сталi празаiкам. Чым гэта можна растлумачыць? (В. А. Стасеў, начальнiк ЦЛВТ завода “Электронiка”, Н. А. Мацюшка, iнжынер-канструктар ЭМА).

— Я сутыкаўся з такой думкай: празаiкам быць лягчэй, чым паэтам, рыфма толькi вымотвае душу. У дадзеным выпадку, вiдаць, не заўсёды можна паставiць знак роўнасцi. Ды i навошта? Аднак дазволю заўважыць: верш — гэта не больш складаная рэч, чым празаiчны твор. Некаторыя так жа лёгка пiшуць вершы, як i апавяданнi. Прычым iмкненне “рыфмаваць” звычайна выяўляецца ў пачатку творчага шляху пiсьменнiка. Так жа сама, напэўна, як i ў многіх людзей у раннiм узросце. Адны кiдаюць затым гэты занятак, у iншых ён зацягваецца.

Я таксама рана пачаў пiсаць вершы. Потым гадоў дзесяць быў перапынак. Пасля гэтага зноў узяўся за пяро, даслаў напiсанае ў часопiс “Полымя”. Надрукавалi. Адсюль i пачаўся мой шлях у лiтаратуру. Калi я выйшаў з “дзiцячага ўзросту”, узнiкла жаданне гаварыць з людзьмi мовай прозы. Мне здаецца, такi пераход натуральны. Проза прыходзiць пазней. Часта ж для стварэння значнай рэчы патрабуюцца доўгiя гады, здараецца i цэлыя дзесяцiгоддзi. А вершы — гэта выяўленне найвышэйшага напружання чалавека ў адпаведныя хвiлiны.

— Якiм чынам удаецца Вам знаходзiць матэрыял для будучых твораў? (Л. I. Салаўёва, кантралёр АТК, Е.В.Аўсяннiкава, зачыстчыца цэха № 33).

— Па-рознаму. Скажам, штуршком для напiсання аповесцi “Хрыстос прызямлiўся ў Гароднi” паслужылi два радкi ў старой кнiзе. Голую канву я “абрасцiў” рознымi сiтуацыямi. Вядома, каб пiсаць творы на гiстарычныя тэмы, трэба добра ведаць мову, быт, уклад жыцця людзей таго часу, гэта значыць, у што яны апраналiся, з чаго елi, як адносiлiся да той або iншай з'явы i г.д. Для гэтага даводзiцца ўважлiва вывучаць старадаўнiя дакументы, архiвы. Але з другога боку, пiсьменнiк, натуральна, мае права на мастацкi вымысел. Мне ж невядома, да прыкладу, пра што якраз гаварылi памiж сабой рыцары, рыхтуючы напад на горад? Тут ужо прастора для фантазii. Я павiнен запоўнiць старонкi кнiгi чалавечым жыццём, з яго радасцямi i трывогамi, шчасцем i горам. Такім вось чынам стваралася i “Дзiкае паляванне караля Стаха”. Такая легенда iснуе. Я ўявiў сабе, што якiсьцi нягоднiк можа выкарыстаць яе i тэрарызаваць наваколле. Галоўная думка аповесцi: не бойся казаць праўду i ты заўжды i ўсюды будзеш выходзiць пераможцам.