Читать «П"яўка» онлайн - страница 190

Мойра нешта сказала мне, але голас яе так саслаб, што з-за шуму рухавіка я не распазнаў слоў.

“Не пакідай сваёй мары, Берташ”, — пачуў я, калі нахіліўся да яе шчакі.

“Як скажаш, Мойра”, — вымавіў я ў адказ, выціскаючы з матора ўсё, што было магчыма.

Яна зноў пачала гаварыць, я нахіліўся і разабраў: “У мяне ў жываце быццам жалезны прэнт. Затое, я не стану для цябе “п’яўкай”, праўда? — І да-лей раптам у яе вырвалася: “Я-не-ха-чу-па-мі-раць”.

Праз некалькі хвілін яна ўжо не дыхала і цела яе пачало спаўзаць долу. Я спыніўся, з’ехаўшы на абочыну, і калі памацаў ёй пульс, то ўпэўніўся, што яна памёрла.

У багажніку свайго пазадарожніка я знайшоў рыдлёўку і к вечару пахаваў жанчыну ў падыход-зячым месцы, памеціўшы яго на мапе. Магілу я заваліў на ўсялякі выпадак невялікімі валунамі.

empty* * *empty

Праз Сеціва я з выгодай пазбавіўся ад доказу і неблага на гэтым зарабіў, хоць грошы ўжо зусім не цікавілі мяне. Як і калісьці марыў, я пасяліўся на беразе невялікага натуральнага возера, у якое ўпадала і адкуль выцякала адна і тая ж, парадкам забруджаная, рэчка. Нейкі час я жыў адзін, але праз тыдні два да мяне прыбілася маладая адзінокая негрыцянка, якая пачала прыглядаць за невялічкім, кволым дамком, які я купіў, і ўвогуле весці гаспадарку: урэшце, я не пярэчыў. Зрэдку я бачыў над возерам птушак, а ля берага, у глыбіні іншым разам і рыбін. Некалькіх я нават злавіў, толькі ўсе яны аказаліся піраньямі.

Неяк сужыцелька, якая прыводзіла ў парадак маю вопратку, знайшла ў кішэні забытую пакаме-чаную паперку. Я асцярожна разгарнуў яе, пазнаў налепку, якую ў апошні дзень перад уцёкамі адарваў са сцяны ў Паселішчы, і прачытаў: “ПРА ЗАЎТРА”

Прышэсце такой сутнасці, як упыр, гаворыць цяпер хіба пра тое, што многае магчыма. Прак-

тычна, усё. Але не ў вашым (на жаль, і нашым)

свеце. Навуковыя размовы пра нейкіх дзяцей індыга,

якія вось-вось павінны былі пасталець і выратаваць людства, аказаліся новай хлуснёй. Нараджаліся ў большасці аўтыкі, садаміты і штучнікі.

Усе вы сталі аніякія і канчаткова згубілі свой гонар. “Людзі-цені”, якія цяпер уладараць у свеце,

балбочуць пра адно і тое ж: бессмяротнасць.

Але калі Сонца ўзарвецца — каму вы яе, бессмя-

ротнасць, сунеце ў нос? А яно выбухне прыкладна праз некалькі год, як сведчылі закатаваныя вамі ў лагерах навукоўцы. Паводле іх слоў,

тэмпература ядра зоркі, якая звычайна складае 27 мільёнаў градусаў па Фарэнгейту, павялічылася да 45 мільёнаў. Свяціла вось-вось выбухне, і — правільна! Гэта будзе канец гісторыі і канец таго гноеадстойніка, які вы называеце радзімай, і якую вы точыце і размнажаецеся на ёй, як чарвякі, і якую вы, нікчэмныя мяшанцы, прадаяце чужынцам. І калі моры і акіяны пачнуць выпарвацца, а вы — падсмажвацца і закопвацца ў ра-тавальную зацень, і нават упыры, што павылазяць начамі са сваіх схованак, не знойдуць сабе прытулку, ведайце, што ўсё гэта — ваш выбар. Вы вартыя такога заўтра.