Читать «П"яўка» онлайн - страница 183

“Ты, вядома, з імі?” “Так”.

“На ўсё — гэта на што?” — удакладніў я, вярнуўшыся да яго слоў. “Ён лічыць, што дзевяць дзесятых адсоткаў тутэйшых людзей — чалавечы хлам, які немагчыма выцягнуць з цемры і яго проста варта пакінуць на волю лёсу, а свядомае адгалінаванне выдзеліць і згрупаваць у адзіны кулак. Гэта будзе няхай і нешматлікі, але мэтанакіраваны народ, кожны асобнік якога будзе ведаць, навошта яму жыць”.

“Магчыма, гэта і вартая ідэя, — згадзіўся я. — Але ўсё гэта трэба было рабіць паўстагоддзя назад. Ці так ужо і важна, хто тут цяпер будзе весці рэй, а хто вылізваць талеркі? Я ўжо даўно не даю веры чалавеку”.

empty* * *empty

Мойра чакала мяне. Яна даўно сабралася. Усё, што было можна, я занёс у машыну. Урэшце, у флігелі мала чаго засталося. Ключы я пакінуў Беніце, хоць і ведаў, што яна імі распарадзіцца не на карысць. Урэшце, мне ўжо было напляваць.

Ужо на выездзе з паселішча фары майго джыпа на імгненне выхапілі белы аркушык налепкі на сцяне цёмнага, нежылога будынка з разбітымі праваламі акон. Пэўна, — падумаў я, — такія ж самыя налепкі з чарговай серыі былі расклеены і ў цэнтры.

Я спыніў машыну, адарваў налепку і паклаў яе ў кішэню, каб прачытаць пасля.

Ноч адыходзіла. Неба на ўсходзе пакрысе пачало ружавець, і я пераключыўся на бліжняе святло. Мой пазадарожнік даволі лёгка накатваў кіламетр за кіламетрам у бок поўначы. Не ведаю, як Мойра, а я не адчуваў ні стомы, ні жадання спаць, бо стан нервовай узбуджанасці апошніх дзён гнаў цяпер мяне наперад.

Там, на поўначы, дзе, як я ведаў, яшчэ захаваліся некаторыя з азёраў і нават рэчак, і казалі, што ля іх берагоў часам шчыльна растуць дрэвы, там мы ўрэшце спынімся і, так бы мовіць, скінем абароты: паселімся ў якой хаце і пастараемся запамятаваць усё, што адбылося з намі раней, — будзем, разважаў я ў думках, жыць дзеля самога жыцця, як натуральнага працэсу, працаваць па неабходнасці, есці, спаць уначы і прачынацца з сонцам, не бегчы некуды раніцай з вырачанымі вачыма, каб урэшце апынуцца ў якой канторы, запоўненай людзьмі, патыхаючымі таннымі дэзадарантамі, з патухлымі позіркамі, якія да таго ж ненавідзяць адзін аднаго, баяцца сказаць нешта не тое, што адразу будзе занатавана стукачамі ці праслухоўваючымі прыстасаваннямі, альбо праводзіць лепшыя гадзіны дня ў грукочучым тлуме якога-небудзь прамысловага цэха з азвярэлымі ад недаядання і п’янства “працаробамі”. Не шкадаваць пра Мегаполіс з яго знясільваючым рытмам, бяздомнымі ў падвалах, кватэраміклеткамі з тараканамі і пацукамі, бясконцымі святкаваннямі нейкіх перамог і чыноўнікамі, што суткамі балбочуць з экранаў пра маючую вось-вось спраўдзіцца бессмяротнасць.

“Вось і ноч адыходзіць — сказаў я жанчыне побач і абняў яе свабоднай рукой за плечы. — Доб-рай раніцы, Мойра!” “Нам яшчэ доўга ехаць?” — спытала яна.

“Гадзіны тры-чатыры. Калі можаш — паспі пакуль седзячы”.

“У дзяцінстве я вельмі баялася цемры. Адразу пасля

Напажаданых Падзей мы вярталіся са школы вечарамі, пасля захаду сонца, бо з раніцы ў класах інструктары па выжыванню займаліся з перасяленцамі. Потым іх вялі на розныя работы, а класы займалі дзеці. Але раптам яны, дзеці, пачалі масава знікаць, а потым школы ўвогуле адмянілі. Толькі вось застаўся страх тых вечароў у цемры. Я не хачу спаць, Берташ”.