Читать «П"яўка» онлайн - страница 182

“Гвіда, — спытаў я дэфарманта, — навошта ты скраў маю машыну?”

“Так вырашыў Касіус. Выкуп незаплачаны. Трое сутак прайшлі”.

“Ты — пацук, Гвіда”, — выказаўся і Андруш.

Нейкую хвіліну я раздумваў, што нам з ім рабіць. Адпусціць?

А мой абяцанак Мойры? Але ж гэта не зусім правільна па маім разуменні жыцця. Касіус зноў пашле яго да нас і не аднаго.

Касіус?

Рашэнне прыйшло раптоўна. Я выцягнуў з кішэні надалоннік і высветліў нумар Касіуса. Пра-цяглы час адказу не было, але потым ён выйшаў на сувязь.

“Пазнаў мяне, Касіус?” — спытаў я.

“Ты нясеш мне выкуп, Берташ?” — праз паўзу ў сваю чаргу спытаў ён.

“Нешта кшталтам таго. Я аддаю табе выкуп. Знойдзеш яго ў паўночным танкавым боксе. Яго завуць Гвіда. Больш не пасылай яго да мяне. Ён мне надакучыў”.

Я выключыў надалоннік.

“Не. Толькі не гэта, — раптам сказаў Гвіда. — Мяне заб’юць. Не, яны зробяць горш: аддадуць дзікім людзям са звалкі”.

“І тыя засмажаць цябе, так?” — пацікавіўся Андруш.

“Ты памыляешся, Гвіда, — сказаў я, — калі думаеш, што сустрэнешся з Касіусам. Ён, можа, цябе і пашкадуе, а я — не”.

Я зірнуў на дэфарманта. Некалькі раз ён спрабаваў забіць мяне.

Мойру. Забіў майго сабаку.

Кроў ударыла мне ў голаў. Твар Гвіда з мёртвым позіркам раптам нагадаў мне твар упыра. Я ўспомніў успораты жывот

Барбі.

“Schmerz, — сказаў я, нахіліўшыся ўсутыч да яго вачэй, — ты ведаеш, што такое боль? Не? Дык зараз адчуеш!”

Паўза.

“Вазьмі яго нож, Андруш!” “Вось, — той выцягнуў з кішэні нож і лязо, цьмяна бліснуўшы ў паветры, выскачыла вонкі. — А цяпер?” “Што вы робіце?” — з істэрычнай нянавісцю спытаў Гвіда і адразу сарваўся на крык. — Не кранайце мяне, сукі!”

Я падсёк яму ногі, і ён паваліўся на зямлю, у засмечаны бетонны друз.

“Выпусці яму кішкі, Андруш”.

Паўза.

Андруш нерашуча зірнуў на мяне.

“Можа, ты хочаш дачакацца, калі ўсё адбудзецца наадварот. І

ён зробіць гэта з табой? — спытаў я і прыспешыў. — Хутчэй! У нас няма часу!”

Андруш нагнуўся і адвёў для ўдару нож. Ён усё яшчэ марудзіў.

Між тым, Гвіда адхіліўся ад яго як мага далей і пачаў выгінацца, як чарвяк.

“Я не жартую!”

Нож лёгка рассёк кашулю і скуру на жываце гарбузагаловага.

Пырснула кроў, і Андруш распраміўся і стаў ў поўны рост. Твар яго пабляднеў.

Гвіда нешта крыкнуў і заторгаў нагамі. Я выцягнуў надалоннік і зняў дэфарманта ў такім вы-глядзе. Жыць таму заставалася нядоўга.

“Пашлю гэтую карцінку Касіусу, — сказаў я. — Толькі потым. А зараз трэба спяшацца”.

Я завёў рухавік, і мы ад’ехалі. Гвіда яшчэ слаба ўскрыкваў.

Андруш моўчкі сядзеў побач.

“Такое жыццё, — сказаў я ў пустэчу. — Хіба мы яго прыдумалі і ці мы ў гэтым вінаватыя? Але ж я павінен рабіць і так, бо не хачу быць асуджаным на страту, як жывёла. Мяркую, што і ты таксама”.

Праз некалькі хвілін я развітаўся з Андрушам. Нешта ў падсвядомасці падказвала мне, што на гэты раз — назаўсёды.

“Будзеш і далей з Маркусам?” — спытаў я яго напаследак.

“Так, — адказаў ён мне, — Маркус паўсюдна мае аднадумцаў.

Скажу вам тое, што ведаю. Гэта розныя людзі, але ў іх мэта — адрадзіць сваю дзяржаву, і дзеля гэтага яны пойдуць на ўсё”.