Читать «Раскіданае гняздо» онлайн - страница 21
Янка Купала
Зоська
Сымон. Не адна будзеш! Малыя, Данілка разам будуць.
Зоська. Яны спаць лягуць, а я, як цень, буду снаваць тут сама адна. Баюся я гэтага папялішча раскапанага. Мне тут зданні усялякія здаюцца. Вазьмі мяне, братка, з сабою! (
Сымон. Перастань лезці у вочы! Не твая работа крыжы насіць або за імі хадзіць.
Зоська. Ха! Дажынкавую песню пяюць! Сымон. Але! Дажынкі у дварэ! Марыля. Відаць, к сабе дамоу ідуць. Сымон. Але! Але час і нам ужо ісці! Марыля
З'ява IV
Зоська. Пайшлі! Не узялі мяне з сабой. Нават слауца добрага не сказалі. А так хацела з імі ісці, так хацела! Самі крыж паняслі.
Данілка. Э-э! нацешышся яшчэ, Зоська, з крыжа! Пачакай трохі. Мне ўжо крыж пачынае балець,— мусіць, з працы каля гэтае скрыпкі — будзе і табе тое самае!
Зоська. Маўчы ты ўжо лепей, Данілка, аб гэтым! Лепей скажы весь, калі ты, урэшце, скончыш тэту скрыпку сваю?
Данілка. Тады, як ты зносіш вяночак, што цяпер пляцеш.
Зоська. А скуль ты ведаеш, што я буду насіць?
Данілка. Фі! Каб я ды не ведаў? Я нават ведаю, калі ты яго зносіш, а значыцца, тады і скрыпачка гэта мая будзе ўжо гатова.
Зоська. Калі ж гэта па-твойму будзе?
Данілка. Тады, як ты сцежкі ў двор не ўбачыш!
Зоська. Што ж гэта я, значыцца, аслепну!
Данілка. Можа, і аслепнеш. Але ты і ўжо не усе бачыш. Эх, Зоська! Шкода мне цябе. У мамкі і Сымонкі ласкі не маеш, а І там, дзе ты думаеш ласку знайсці, дабро цябе не чакае.
Зоська. Чаму ты так гаворыш, Данілка?
Данілка
Зоська. Да чаго ты ўсё гэта чаўпеш?
Данілка. А хоць бы да таго, што твой паніч, як адбудзецца з намі суд, едзе кудысь за мора жаніцца.
Зоська
Данілка. Як будзе жаніцца?.. Так, як і усе добрыя ці нядобрыя людзі жэняцца. Ужо ж не так, як...