Читать «Пярсцёнак Тота» онлайн - страница 2

— У яго дакладна егіпецкія рысы твару, — прамовіў другі.

Джон Вансітарт Сміт павярнуўся, збіраючыся паставіць на месца сваіх суайчыннікаў з’едлівай заўвагай. Аднак, як ні дзіўна, двое маладых мужчын стаялі спінамі да яго і глядзелі на служку Луўра, што наводзіў бляск на медных вырабах у іншым канцы залы.

— Картэр будзе нас чакаць каля Пале-Раяля, — зірнуўшы на гадзіннік, сказаў адзін з турыстаў, і яны сышлі, пакінуўшы навукоўца сам-насам з ягонымі папірусамі.

“Цікава, што гэтыя пустасловы называюць егіпецкімі рысамі твару”, — падумаў Джон Вансітарт Сміт, і прыўстаў, каб пабачыць твар служкі. Цяжка было ўявіць, але гэта быў менавіта той тып твару, з якім ён быў так добра знаёмы са штудый. Правільныя застыглыя рысы, шырокія бровы, акруглае падбароддзе, цемнаваты колер скуры... ён быў дакладнай копіяй незлічоных статуй, мумій і выяваў, якія ўпрыгожвалі сцены залы.

Абсалютнае падабенства. Мужчына мусіў быць егіпцянінам. Дастаткова было зірнуць на ягоныя вуглаватыя плечы і вузкія сцёгны, каб пераканацца ў гэтым.

Джон Вансітарт Сміт наблізіўся да служкі. Яму было цяжка распачаць размову, бо ён вагаўся перад выбарам паміж паблажлівым тонам старэйшага і добразычлівым тонам роўнага. Калі ён падышоў бліжэй, чалавек павярнуўся да яго тварам, але ягоны позірк быў засяроджаны на працы. Было нешта нечалавечае і надзвычайнае ў ягоным выглядзе. Скура на шчоках і скронях была шкляная і бліскучая, як лакіраваны пергамент. На ёй не было ні і знаку пораў. Немагчыма было ўявіць ані кроплі вільгаці на гэтай сухой паверхні. Ад брыва да падбароддзя твар быў спярэшчаны мільёнам далікатных зморшчынак, якія пераліваліся і перапляталіся, нібы сама прырода імкнулася паказаць, якія дзівосныя і мудрагелістыя візэрункі яна ўмее ствараць.

— Дзе знаходзіцца калекцыя Мемфіса? — запытаў навуковец па-французску з інтанацыяй чалавека, які прыдумаў пытанне толькі для таго, каб распачаць гутарку.

— Там, — суха адказаў служка, кіўнуўшы ў іншы бок залы.

— Вы ж егіпцянін, праўда? — спытаў ангелец.

Служка падняў свае дзіўныя цёмныя вочы на суразмоўцу. Яны былі як шкляныя, з туманным сухім бляскам. Такіх вачэй Сміт яшчэ ніколі не бачыў у жывога чалавека. Як толькі іх позіркі сустрэліся, Сміт заўважыў моцнае хваляванне, якое расло і паглыблялася, пакуль не ператварылася ў нешта паміж жахам і нянавісцю.

— Не, мсье, я француз.

Чалавек рэзка павярнуўся і заглыбіўся ў работу. Навуковец яшчэ хвіліну глядзеў на яго ў здзіўленні, а пасля вярнуўся на сваё месца ў далёкім кутку за дзвярыма, каб працягнуць працу над папірусамі. Але ягоныя думкі так і не змаглі вярнуцца ў папярэдняе рэчышча. Яны ўсё круціліся вакол загадкавага служкі з тварам сфінкса і пергаментнай скурай.

“Дзе ж я бачыў такія вочы?” задумаўся Вансітарт Сміт. “У ім нешта ад яшчаркі, ад паўзуноў. У яго змяіная скура”. Ён занурыўся ў заалагічныя развагі. “Гэта бліскучы эфект. Але тут нешта большае. На твары была пячатка магутнасці, мудрасці — я бачыў гэта — і стомы, вонкавай стомы, і невымоўнага адчаю. Канечне, можа быць, гэта ўсё мая хворая фантазія, але я ніколі не быў так моцна ўражаны. Божа мой, я мушу зірнуць яшчэ раз!” Ён падняўся і абышоў егіпецкія залы, але чалавек, які растрывожыў ягоную цікаўнасць, знік без следу.