Читать «Гронкi гневу (на белорусском языке)» онлайн - страница 313

- Плывi, раскажы iм усё. Плывi па вулiцах, ператварыся ў тлен i раскажы iм хоць так. Толькi так i можаш гаварыць. Я нават не ведаю, хто ты - хлопчык цi дзяўчынка. I не хачу ведаць. Плывi, спынiся дзе-небудзь сярод вулiцы. Можа, тады яны зразумеюць. - Мяккiм рухам рукi дзядзька Джон падпiхнуў скрынку ў самае цячэнне i адпусцiў. Скрынка нiзка асела ў вадзе, пайшла бокам, закруцiлася ў вiрлiвай вадзе i паволi перавярнулася ўверх дном. Мяшок паплыў, i, падхопленая iмклiвым цячэннем, скрынка шпарка паплыла ўслед за iм i знiкла з вачэй за кустоўем. Дзядзька Джон вярнуўся да шашы, схапiў рыдлёўку i пакрочыў назад, да лагера. Ён з плёскатам увайшоў у ваду i дайшоў да грузавiка, з якога бацька з Элам знiмалi бартавыя дошкi - адна цаля на шэсць.

Бацька азiрнуўся на дзядзьку Джона:

- Ну што, зрабiў?

- Ага.

- Тады вось што - ты дапамажы Элу, а я схаджу ў краму, куплю што-небудзь з ежы.

- Вазьмi свiной грудзiнкi, - папрасiў Эл. - Я мяса хачу.

- Добра, - сказаў бацька i саскочыў з грузавiка, а дзядзька Джон палез на яго месца.

Калi ўцягнулi дошкi ў вагон, мацi прачнулася i села на матрацы.

- Што вы надумалi рабiць? - запыталася яна.

- Хочам збiць памост, каб не залiло.

- Навошта? Тут у нас суха.

- А хутка не будзе. Вада прыбывае.

Мацi цяжка паднялася з матраца i падышла да дзвярэй.

- Трэба адсюль выбiрацца.

- Нельга, - запярэчыў Эл. - Усё наша дабро тут. Грузавiк тут. Усё, што ў нас ёсць.

- А бацька дзе?

- Пайшоў купiць што-небудзь на снеданне.

Мацi зiрнула ўнiз, на ваду. Да падлогi вагона засталося ўжо толькi шэсць цаляў. Мацi вярнулася да матраца i паглядзела на дачку. Iх позiркi сустрэлiся.

- Ну, як ты сябе адчуваеш? - запыталася мацi.

- Стамiлася. Зусiм без сiл.

- Зараз накармлю цябе снеданнем.

- Мне есцi не хочацца.

Мiсiс Уэйнрайт падышла i стала каля мацi.

- Выгляд у яе цяпер добры. Зусiм малайчына.

Вочы Ружы Сарона пыталiся аб нечым у мацi, але тая старалася ўнiкнуць гэтага пытання. Мiсiс Уэйнрайт адышла ад печкi.

- Ма...

- Ну што табе?

- Усё... добра?

Мацi не стрывала. Яна апусцiлася каля дачкi на каленi.

- У цябе яшчэ будуць дзецi, - сказала яна. - Мы зрабiлi ўсё, што маглi.

Ружа Сарона пачала кiдацца па матрацы i прыўзнялася на локцi.

- Ма!

- Ты невiнаватая.

Ружа Сарона зноў адкiнулася назад i закрыла вочы сагнутымi ў локцях рукамi. Руцi падабралася блiзка да сястры i з жахам пазiрала на яе. Потым хрыпла прашаптала:

- Яна хворая, ма? Яна памрэ?

- Ну што ты. Яна паправiцца. Паправiцца.

У вагон увайшоў бацька з пакункамi ў руках.

- Ну, як яна?

- Усё добра, - адказала мацi. - Усё будзе добра.

Руцi далажыла Ўiнфiлду:

- Яна не памрэ. Так ма сказала.

А Ўiнфiлд, калупаючы ў зубах трэсачкай, прамовiў, зусiм як дарослы:

- Мне гэта i так вядома.

- Адкуль?

- Не скажу, - адказаў Уiнфiлд i выплюнуў з рота абломак трэсачкi.

Мацi распалiла агонь у печцы апошнiм суччам, падсмажыла грудзiнкi i зрабiла да яе падлiўку. Сярод бацькавых пакупак быў i заводскi хлеб. Убачыўшы яго, мацi нахмурылася: