Читать «Гронкi гневу (на белорусском языке)» онлайн - страница 311

Мiсiс Уэйнрайт ламала галiнкi i падсоўвала iх у агонь, ад якога iшоў густы сыры дым.

Знадворку пачуўся злосны голас:

- Я сам пагавару з гэтым сукiным сынам.

I ўслед - голас Эла каля самых дзвярэй:

- Куды лезеш?

- Я дабяруся да гэтай сволачы Джоўда!

- Не пушчу. Што табе трэба?

- Каб не яго дурная плацiна, нас бы даўно ўжо тут не было. А цяпер машына стаiць, як мёртвая.

- А ты думаеш, наша дужа жывая?

- Прапусцi.

Голас Эла прагучаў холадна:

- Паспрабуй прабiцца.

Бацька не спяшаючыся падняўся з каленяў i пайшоў да дзвярэй.

- Спакойна, Эл. Я iду. Спакойна. - Бацька спусцiўся ўнiз. Мацi пачула, як ён сказаў: - У нас хворая. Пройдзем вунь туды.

Дождж лёгенька стукаў па даху, а вецер, якi нядаўна ўзняўся, размятаў яго ў бакi. Мiсiс Уэйнрайт адступiла ад печкi i глянула на Ружу Сарона.

- Хутка заднее, мэм. Вы паспалi б. Я пасяджу каля яе.

- Не, - адказала мацi. - Я зусiм не стамiлася.

- Так я вам i паверыла, - сказала мiсiс Уэйнрайт. - Кладзiцеся, адпачнiце хоць крыху.

Мацi паволi разганяла кардонкай паветра.

- Вы па-сяброўску паставiлiся да нас, мiсiс Уэйнрайт, - сказала яна. - Мы вам вельмi ўдзячныя.

Поўная нiзенькая жанчына ўсмiхнулася:

- Дзякаваць няма за што. У нас ва ўсiх адна доля. А калi б што з намi здарылася? Вы нам памаглi б.

- Безумоўна. Мы памаглi б.

- Цi каму другому.

- Безумоўна. Раней кожны клапацiўся толькi пра сваю сям'ю. Цяпер не так. Цяпер нам да ўсiх ёсць справа. I чым горш людзям, тым больш у нас клопату.

- Яго нельга было ўберагчы.

- Я ведаю, - сказала мацi.

Руцi глыбока ўздыхнула i зняла руку з твару. Святло лямпы асляпiла яе, яна павярнула галаву i паглядзела на мацi.

- Нарадзiлася? - запыталася Руцi. - Дзiця ўжо ёсць?

Мiсiс Уэйнрайт падняла з падлогi мяшок i прыкрыла iм скрынку з-пад яблыкаў.

- Дзе дзiця? - дапытвалася Руцi.

Мацi правяла языком па губах.

- Дзiцяцi няма. Яго i не было. Мы памылялiся.

- Гэ! - Руцi пазяхнула: - А я думала, будзе дзiця.

Мiсiс Уэйнрайт села каля мацi, узяла ў яе кардонку i сама пачала ёю махаць. Мацi склала на каленях рукi, яе стомленыя вочы не адрывалiся ад твару Ружы Сарона, якая ад знямогi забылася моцным сном.

- Ну дык прыляжце, - сказала мiсiс Уэйнрайт. - Вы ж каля яе будзеце. Варта ёй глыбей уздыхнуць, i вы прачняцеся.

- Добра. - Мацi прылегла на матрац побач з дачкой. А мiсiс Уэйнрайт сядзела каля iх на варце.

Бацька, Эл i дзядзька Джон сядзелi ў дзвярах, пазiраючы, як займаецца светла-шэры золак. Дождж сцiх, але хмары па-ранейшаму спрэс засцiлалi неба. Першыя проблiскi святла адбiвалiся ў вадзе. З дзвярэй была вiдаць iмклiвая плынь рэчкi, якая несла з сабой цёмныя галiны дрэў, скрынi, дошкi. Круцячыся вiрам, вада вылiвалася на паляну. Ад насыпу i следу не засталося. На самой паляне вада была спакойная, як у завадзi. Разлiў акаймоўвала жоўтая пена. Бацька нахiлiўся i паклаў сучок на сходкi, крыху вышэй узроўню вады. Яны бачылi, як вада пацiху падабралася да сучка, лёгенька падхапiла яго i паволi панесла з сабой. Бацька паклаў другую галiнку на цалю вышэй вады i сеў, не спускаючы з яе вачэй.