Читать «Легенда аб бедным д"ябле і адвакатах Сатаны» онлайн - страница 13

Рогач задумаўся.

— А ў лес?

— Хіба я магу раскарчаваць і выпаліць лясы? Паставіць хату?

— Я пайду з табою, — вырашыў нарэшце Рогач. — Можа, і мяне там не знойдуць.

Ён глядзіць на яе з нейкай новай, яснай усмешкай.

— Цябе каралева шукае?

— Горш…

— Тады трэба бегчы ў пушчу. Толькі ж у нас нічога няма… Нават каня.

Рогач паглядзеў на яе, паціснуў плячыма, адвярнуўся.

— Ты чаго шапечаш?.. Вой!..

У акне храпа белага каня. Конь пакасіў ліловым вокам. Пырхнуў.

— Вой, — Дубраўка засмяялася. — Пра ваўка размова, а воўк у хату. Адкуль ты?

— Ён прыблудны, напэўна. Гаспадар недзе памёр, а ён…

__________

Раніца. Яшчэ не ўстала сонца, але з-за хмарак веерам выметнуліся першыя праменні… Міма трапяткіх сцягаў, міма мёртвай пустой вёскі ідзе конь, нагружаны вартым жалю набыткам.

Рогач і Дубраўка ідуць поруч. Рогач вядзе каня пад павады. Міма сцягаў. Міма шыбеніцы, што стучыць пустымі жалезнымі гакамі па слупах.

…Да кургана, на вяршыні якога свежы капец з каменем у галовах.

__________

Рогач і Дубраўка стаяць ля капца. За іхнімі спінамі сонца паўлінавым хвастом узмятнула праменні.

— Крыж не паставіў?

— Не.

— Гэта ж нікому не шкодзіць, — кажа яна.

— Нават чорту? — робіць добрую міну Рогач.

— Чэрці цяпер ведаеш якія пайшлі… Можа, і ім нічога.

Рогач адмоўчваецца. Дзяўчына стае на калені і абдымае насып.

— Бывай, татухна. Даруй, што ўходзім. Нельга жыць! Горш за д'яблаў… Не трымай злосці, што не абаранілі цябе ад гэтага кургана. Не паспелі. — Рогач апусціў галаву. Яму стала сорамна.

— Не трымай зла… Калі вясной таюць курганы — першы дыхні з магілы цеплынёй.

Яна ўстае, выцірае вочы і ідзе па схіле ўніз. За ёй Рогач вядзе каня.

…Знікаюць.

Сонца, якое ўзнялося, асвятляе ўжо толькі курган з капцом і пустую вёску, над хатамі якой мёртва лунаюць белыя сцягі.

__________

Сякера рэзка ўпіваецца ў ствол сасны-волата.

— Тут, — кажа Рогач.

Глухая пушча. Бароды моху на дрэвах. Журчыць лясная рачулка.

Дубраўка азіраецца, трымаючы каня.

Ствалы тоўпяцца, падтрымлiваючы целамi даўнi ветрабой. Чырвоныя мухаморы стаяць у лясной вады.

Застукала па дрэве сякера. Падаюць сосны. Адна… Другая… Дзесятая…

…Дубраўка падае Рогачу коўш з бярозавікам. Той п'е, гледзячы цераз край на дзяўчыну, якая глядзіць на яго ва ўсе вочы.

— Табе хтось казаў, што ты прыгожая?

Дубраўка апусціла галаву.

…I вось ужо стаiць на палянцы прысадзiстая хата з надворнымi будоўлямi.

Рогач зноў сячэ лес.

…Сцягвае сосны ўбок.

…Дубраўка прынесла яму абед. Рогач сядзіць і есць. Яна, прысеўшы, глядзіць на яго.

— Ай, Дубраўка, — пахвальвае ён. — Добра. Шкада, халаднаватая капуста.

— Што ты. Назнарок у анучах несла. Як агонь.

— Гм… А мне здалося — ахалода.

— Ты б і агонь жывы, напэўна, глытаў.

— Агонь? — твар Рогача стаў задумлівы і асвяціўся ўсмешкай. — Я люблю агонь. Толькі яго ніколі не паляць проста так, для агню.

— Але. Я аднойчы бычыла, як палілі ерэтыкоў, - па-свойму зразумела яна.

- І ў вас?

— Ну так. Ты ж ад гэтага і ўцёк у лес?

Рогач апусціў веі.

— Я люблю агонь. Вельмі. Тут вельмі халодна, цёмна. Але я хачу, каб проста агонь, каб нікога на ім не паліць… І няхай тут халодна.