Читать «Легенда аб бедным д"ябле і адвакатах Сатаны» онлайн - страница 11
Уладзімір Сямёнавіч Караткевіч
— Шкада, — кажа Агата, — шыбеніца магла б нядрэнна ўвянчаць дзень.
Рагач, уражаны, глядзіць то на Агату, то на спячую. Адзін твар. І ўсё ж розны, як цень і святло. Агата са шкадаваннем глядзіць на П'янду. Два заўзятых лісліўцы аціраюцца на конях ззаду яе.
— А ты добры, — кажа Агата да П'янды.
Глядзіць на Рагача, як на рэч. І раптам здрыгануліся веі. Крылы тонкага носа пашырыліся. Канцом прамога хлыста яна падымае падбародак Рагача. Пешы і конная моўчкі глядзяць друг на друга.
— Ты прыгожы, — халодна кажа конная.
Кавалькада сцягваецца, абкружаючы Рагача і яго ношу.
— Бадай што цябе шкада адпраўляць на кажамякін шасток.
І абыякава абварацілася.
Яна б ад'ехала, каб нехта, нахіліўшыся над спячай, не ахнуў:
— Божа!
Твары ва ўсіх амаль перапалоханыя.
— У чым справа? — пытае Агата.
— Ды гэта ж вы… вы ў яго на руках.
Агата ўглядаецца. Два заўзятых лісліўцы загулі было:
— Не… Куды там… З каралевай параўналі…
Але яна перарвала іх:
— Што з таго? Хіба каралі, палюючы, не начуюць у сялянскіх хатах?
П'янда сказаў дзёрзкасць:
— Каралевы начуюць таксама.
— Ты нядаўна перабег да мяне, П'янда, — кажа каралева. — І таму не ведаеш, што галіны на дубах майго краю больш моцныя, чым паўсюль.
П'янда апусціў вочы. Але ён дабіўся свайго, не даў каралеве "проста паехаць".
— Гаспадар Іван, — кажа яна.
Гаспадар Іван, вялізны, змрочны, як дэман, нізкалобы мужчына ў кальчузе, выехаў наперад.
— Гаспадар Іван Падкова з Дубасечча. Мы загадваем табе аддаць гэтую дзеўку духоўнаму сінедрыёну.
Рука Рагача кладзецца на кінжал.
Але каралева ўжо задумалася.
— Не трэба. Здохне і сама.
Паглядзела на Рагача, — зноў уздрыгнулі крылы носа, — зняла нешта з пальца:
— А ты, калi табе абрыдне важдацца з гэтаю здыхляй, прыходзь у палац. Трымай. Пакажаш — прапусцяць.
П'янда падміргнуў Рагачу. Той схіліўся і падняў кінутае.
Кавалькада праімчалася паўз курган.
Рагач глядзіць на далонь. На далоні ляжыць залаты пярсцёнак з ізумрудам.
__________
Вапенная пустэча. Белая, як мел, зямля. Глыбы камення. Рэдкія скарлючаныя дрэўцы. Галька адзначае высахлае ручво. Пустэчай едзе кавалькада на чале з Агатай. Каралева апусціла галаву, задумалася.
У звоне званочкаў, у посвісце ветру прагучалі гукі струн лютні. Паж Ольда, хлопец год семнаццаці, прыгожы, як ангел са статуі, перабірае струны. Вочы ў яго задумліва-хітраватыя.
Мелодыя аддалася ў камянях пустэчы, як вецер.
— Тую, што прыслаў брат, — ціха просіць каралеву П'янда. — Іспанскую.
— Не па-нашаму, — буркнуў гаспадар Іван.
Каралева пакасілася на яго, жарсткавата ўсміхнулася і падняла вочы. Грудны, нечакана цёплы, прагучэў голас:
Мерна ступаюць капыты коней. Званочкі. Свіст ветру.
I раптам, быццам праступаючы праз гэта вiдовiшча… сцягi… сцягi… сцягi, што трапечуць на ветры.
Грозным, як ад хмары, стае пейзаж. Але ўсё гучыць і гучыць, легкаважная, як званочак, песня:
