Читать «Легенда аб бедным д"ябле і адвакатах Сатаны» онлайн - страница 10

І прыбаўляе:

- І няхай спіць, пакуль я не здабуду для яе ежы.

Дыханне дзяўчыны стала больш роўным.

Цень упаў на твар Рагача. Ён падымае вочы. У небе лунае сокал.

Зніжаецца. Каменем падае на нешта ў траве… Заяц вырваўся быў, але сокал спасціг яго. Раздаўся адчайдушны, дзіцячы крык схопленага звярка.

…Рагач бягом спускаецца з узгорка, нагінаецца да птушкі. Сокал супраціўляецца, але Рагач усё ж адбірае зайца. Забітага.

…Ён стаіць з дзяўчынай на адной руцэ, з зайцам у другой.

І раптам тупат капытоў. З-за гарба вырваўся коннік у багатым адзенні. Падляцеў. Рэюць на ветры чорныя, бы ў грака, валасы.

— Я магнат П'янда з Чапяліна. Ты адабраў здабычу ў майго сокала.

Сокал узляцеў на ягоную рукавіцу. П'янда ў гневе рвануў меч.

І, раптам угледзеўшыся, кажа ціха:

— Рагач?

Рагач, сціскаючы зайчыныя ногі, непрымірыма глядзіць на конніка.

І тады П'янда нагінаецца з каня і канфідэнцыяльна пытае:

— Ваша думка аб… "Салодкім жыцці" Феліні?

— Вы… адтуль? — ачмурэла пытае Рагач.

— Так, адтуль, дзе няма часу. Не пазнаеш?

— Скрогат Зубоўны! — ахнуў Рагач, угледзеўшыся.

Скрогат рагатнуў.

— Ну-ну. Не Скрогат, а магнат П'янда з Чапяліна.

— Нашто ты тут?

— А хто будзе глядзець за табой?

— Хіба ўжо глядзяць?

- І не я адзін. Паспрабуй толькі рабіць дабро. У нас паўсюль сотні вачэй.

— Я не буду рабіць дабро, — кажа Рагач.

П'янда паказаў нагайкай на дзяўчыну:

— А гэта дабро ты нашто зрабіў?

Рагач глядзіць яму ў вочы. Потым даў сабе раду. Павярнуўшыся, ён акідвае позіркам вёску.

Сцягі. Сцягі. Сцягі, што пляскаюць на ветры.

І, зноў гледзячы ў вочы П'янды, Рагач кажа:

— Ты лічыш, што вярнуць чалавека да такога жыцця — дабро?

П'янда глядзіць на вёску. На сцягі.

— Гм… бадай, твая праўда. Лічы, што ты зрабіў першы крок на шляху да выкуплення.

Ён дастае блакнот і запісвае ў яго нешта.

— Малайчына. Што думаеш рабіць далей?

— Буду знішчаць цвіценне зямлі, - кажа Рагач.

— Зусім добра, — не зразумеўшы іроніі, кажа магнат.

Рагач маўчыць. П'янда-Скрогат схіляецца над спячай дзяўчынай.

— Дзеўка нішто сабе.

І літасціва дазваляе:

— Можаш, за адным заходам, спакусіць і яе.

Уздыхнуў са скрухай:

— Ні ў д'яблаў, ні ў людзей няма ў гэтай справе ніякай вытрымкі. Няма таго, каб грутноўна вывучаць пытанне, прайсці тэарэтычную падрыхтоўку… Адразу пераходзяць да практыкі… Банда павіянаў.

Ён зусім быў спусціўся з кургана, але ў гэты момант з-за ўзгорка вылецела кавалькада. Лунаюць прапарцы на дзідах, каляровыя конскія накідкі, плашчы, грывы коней. Трапечуць крыламі сокалы.

Рогат. Сп'янелыя выгукі.

Бягуць ля страмён гепарды і хортыя сабакі.

І наперадзе скача жанчына на чорным і зласлівым, як змей, іспанскім муле. Усё бліжэй выгукі і гукі рога.

— Сцінай, да стрэмя! Тра-ра!.. Спакладзі жарабца — скіне! У-у! Цю-га яго! Хух! Хух!

Убачыўшы людзей на кургане, кавалькада заціхла. Усё бліжэй грукат капытоў.

…Жанчына спыняе мула ля кургана. Гэта каралева Агата.

— Шкаляр? Ён што, падабраў твайго зайца, П'янда?

— Не, ваша вялікасць, я сам аддаў яму.

Мул пацягнуўся да травы — заварушыліся выразныя цуглі. Маленькая ручка тарганула павады. Хлыст злосна ўдарыў мула па ніжняй сківіцы з чуллівымі вібрысамі.