Читать «Чазенія» онлайн - страница 36

I ва ўсё гэтае буянае свята раптам упаўзла трывога. Сам не ведаючы чаму, Будрыс ішоў асцярожна, са стрэльбаю наперавес. I сабака ішоў асцярожна (не хапіла духу яго прагнаць). I абодва адчулі нейкую палёгку, калі ўбачылі на другім беразе Тыгравай праз лістоту нешта бярвенчатае.

Севярын, мабыць, і не заўважыў бы гэтага, каб не прыглядаўся так уважліва, каб не пацягнуўся туды Амур. Хатка так добра хавалася ў нетрах, што можна было прайсці побач і не здагадацца аб яе існаванні. Нехта сядзеў на кукішках ля вады і мыў закопчаную каструлю. Узняў галаву...

З раптоўнай звязанасцю Будрыс убачыў, што гэта яна. Нязвыклая ў чорных джынсах і кашулі з шатландкі, нязвыклая ў зялёнай хусцінцы, з-пад якой выбіваліся бязважкія пасмы залацістых валасоў. I, галоўнае, нязвыклая ў залатым дзённым святле. Ён заўсёды ўяўляў яе твар у прыцемку. Ён бачыў яго толькі аднойчы, у сутонні.

А тут гэты твар быў зусім іншы. I рукавы каўбойкі былі закасаныя вышэй локцяў, агаляючы тонкія і моцныя загарэлыя рукі, укрытыя залацістым пушком. I кісці гэтых рук, чорныя ад каструлі, журліва абцякаў празрысты крынічны струмень.

– Вы?..

На хвіліну ў гэтых цёмна-сініх вачах мільганула, здаецца, адценне радасці. I згасла. I ён нават не ведаў, было яно ці проста гэта яму патрызнілася. Вочы глядзелі на яго, нібы занава пазнавалі. А на строгіх вуснах быў цень нейкай унутранай, прыхаванай усмешкі.

– Усё ж прыйшлі. А я думала...

– Вы, значыцца, думалі...

– Вось яшчэ! Думаю я заўсёды. Але тут...

– Я трымаю слова. Проста катэра вашага не было.

Зменлівы, цякучы выраз твару.

– Шторм...

– У гэты шторм я дабіраўся да Рагвольда на яхце. Адтуль – сейнерам, а пасля пеша, праз хрыбет.

– Герой, – невядома, ці пахваліла, ці даела яна. – I з сабакам... са стрэльбай... як то належыць. Даўно пакінулі Тараскон?

– Ф-фу-у! Як не сорамна!

– Ну, не злуйце. Добра, што знайшлі. Добра, што з'явіліся. Досыць з вас?

Пяшчотнае, вельмі жаноцкае аблічча. Падала яму локаць рукі.

I яму раптам, нечакана для самога сябе, захацелася пацалаваць яго. Але ён толькі паціснуў. А яна нібы здагадалася. Зноў з'явіліся ў вачах іронія і дзёрзкасць.

– Не думала, што зможаце адолець такі шлях.

– Вы што, лічыце, што я зусім кабінетны?

– Кабінетны, як здымак. Хадземце. Вось толькі рукі адатру.

Трывалая, маладая сіла жыцця была ў кожным яе руху. I Севярын на імгненне падумаў, што яго вяло сюды і яшчэ нешта, акрамя цікаўнасці.

Сцены хаты былі з тоўстых бярвенняў, дах – з дошак. Адзінае акно – звычайнае акно сялянскага доміка. Толькі што каробка аконнага праёма ўстаўлена ў сценку "лежма", і таму акно, як, ты скажы, "венецыянскае". Дах змацоўваюць ад тайфунаў з мора пакладзеныя на яго бярвенні. Тырчыць комін, зроблены з жалезыай трубы.