Читать «З"яўленне містэра Кіна» онлайн - страница 2

Усё ў ёй вельмі яго інтрыгавала. Інтуітыўна ён адчуваў, што яна альбо цалкам шчаслівая, альбо зусім няшчасная, але што дакладна — ён зразумець не мог, і гэта вельмі яго трывожыла. Да таго ж яна неяк дзіўна ўплывала на свайго мужа.

— Ён ад яе ў захапленні, — сам сабе адзначыў містэр Сатэртуэйт, — але часам… Так, часам ён проста яе баіцца! Цікава-цікава… Надзвычай цікава…

Портал піў зашмат — гэта было відавочна. І яшчэ ён неяк дзіўна глядзеў на жонку, калі тая пазірала ў іншы бок.

— Нервы, — адзначыў містэр Сатэртуэйт, — гэты чалавек — проста клубок нерваў, і яна гэта ведае, але нічога з гэтым не робіць.

Пара гэтая здавалася яму ўсё цікавейшай. Штосьці вось-вось здарыцца, але што — ён не разумеў.

Гэтыя развагі перарваў урачысты бой вялікага гадзінніка ў куце.

— Дванаццаць! — сказаў Іўшэм, — Новы год пачаўся. Усім шчаслівага Новага году! Але насамрэч гадзіннік спяшаецца… Не разумею, чаму дзеці не захацелі застацца і сустрэць Новы год.

— Не думаю, што яны напраўду пайшлі спаць, — спакойна сказала яго жонка. — Магчыма, яны падкладаюць нам у ложкі шчоткі для валасоў ці штосьці яшчэ. Такія рэчы заўсёды іх забаўляюць, але чаму — не ведаю. У часы майго юнацтва мы сабе нічога такога не дазвалялі.

— Autre temps, autre moeurs*, — з усмешкай сказаў містэр Конвэй.

* Іншыя часы, іншыя норавы.

Гэта быў высокі мужчына з ваеннай выпраўкай, такога ж тыпу, што Іўшэм — шчыры і дабрадушны, але без вялікіх прэтэнзіяў на інтэлект.

— У часы майго юнацтва мы ўсе браліся за рукі і, стаўшы ў кола, спявалі тую песню Бэрнса… — працягнула лэдзі Лора. — “Старую дружбу і любоў забыць і не тужыць…” * Мне заўсёды здавалася, што гэта вельмі кранальна.

* “Старую дружбу і любоў забыць і не тужыць…” — першыя радкі верша Роберта Бэрнса “За дружбу!”, якую традыцыйна спяваюць пасля таго, як гадзіннік праб’е пачатак новага году. Радок узяты з перакладу, зробленага Язэпам Семяжонам (зборнік “Вам слова, Джон Ячмень!”, 1983).

Іўшэм затрывожыўся.

— Ох, Лора, не трэба, — прамармытаў ён. — Не тут.

Ён пачаў мераць крокамі гасцёўню (астатнія сядзелі на месцах), потым запаліў яшчэ адну лямпу.

— Я ляпнула глупства, — sotto voce* прамовіла лэдзі Лора, — і нагадала яму пра беднага містэра Кейпла. Дарагая, вам не надта горача ля каміна?

* Ціхім голасам

Элеанор Портал рэзка страпянулася.

— Дзякуй. Я трошкі адсуну крэсла назад.

Які ў яе быў цудоўны голас! Адзін з тых нізкіх і прыглушаных галасоў, водгукі якіх надоўга застаюцца ў памяці, падумаў містэр Сатэртуэйт. Цяпер яе твар закрываў цень. Шкада.

Па-ранейшаму схаваная ценем, яна спытала:

— Містэр Кейпл?

— Але. Раней гэтым домам валодаў ён. Ён застрэліўся — ох, ну, вы ж ведаеце! Добра, Том, дарагі, калі не хочаш, я не буду пра гэта расказваць. Безумоўна, для Тома гэта было вялікае ўзрушэнне, бо акурат тады ён быў тут. І вы былі — праўда, сэр Рычард?

— Усё правільна, лэдзі Лора.

І тут стары дзядоўскі гадзіннік у куце зарыкаў, захрыпеў, астматычна засоп і ўрэшце прабіў дванаццаць.

— Шчаслівага Новага году, Том, — сам сабе прабуркатаў Іўшэм.

Лэдзі Лора задуменна адклала вязанне.