Читать «Тыя (на белорусском языке)» онлайн

Барыс Сачанка

Тыя

Чаму раптам захацелася мне расказаць пра гэта? I сама не ведаю. Толькi... Рупiць i рупiць. Адчуванне такое, быццам падганяе хто, пад локаць штурхае, на вуха шэпча: "Ну, не марудзь, пiшы..."

I я, не ў змозе супрацiўляцца, пiшу...

...Тады, у той вечар, я сядзела ў парку пад старымi таполямi ля вадаспада, слухала шум вады, глядзела на зоры, што высыпалi густа, як нiколi, i думала пра тое, што займала ў апошнiя днi мяне больш i больш, - пра неапазнаныя лятучыя аб'екты, што з'яўляюцца то тут, то там у небе, пра сляды, што пакiнулi ў самых нечаканых месцах на Зямлi iншапланецяне... I не заўважыла, як падышоў да мяне незнаёмы чалавек - прыкладна маiх год, у меру рослы, у меру плячысты, з спакойнымi разумнымi вачыма, мужным хударлявым тварам i сцятымi, вельмi ж валявымi губамi - якраз такi, якiя мне падабаюцца, якога быццам стварыла маё ўяўленне, калi я марыла, каго б магла пакахаць i за каго выйсцi замуж, - i спытаў, цi можна яму прысесцi, таксама паслухаць шум вадаспада. Я, нi слова не кажучы, моўчкi пасунулася на край, дала яму месца.

- Аднак вы смелая, - сказаў незнаёмец. - У такi познi час адна ў парку...

- А якi цяпер час? - спытала, як бы апамятаўшыся, я.

- Другая гадзiна ночы...

- Ой, i праўда ж, - спахапiлася я, што заседзелася. - Заўтра ж на працу...

Я паднялася, каб пайсцi. I трэба ж - акурат на набярэжную, куды мне трэба было кiравацца, вывалiлася аднекуль вялiкая шумная кампанiя падлеткаў. Я ўявiла на хвiлiну, што яны могуць са мною зрабiць, калi траплю iм на вочы, адна, у бязлюдным, амаль неасветленым парку, - i ад страху мiжвольна сцепанулася.

- Можна я правяду вас, - паслужлiва прапанаваў, быццам прачытаўшы мае думкi, незнаёмец.

Я паглядзела на яго больш уважлiва - здаецца, нiчога такога не было ў iм, каб баяцца, - i кiўнула галавою, згадзiлася. I мы - я i незнаёмец, - не падымаючы адно на аднаго вачэй, паволi пайшлi насустрач шумнай кампанii. Як толькi мы наблiзiлiся да падлеткаў, адзiн з iх, расхрыстаны, кудлаты, убачыўшы мяне, закрычаў:

- Хлопцы, i шукаць нiкога не трэба! Адной на ўсiх хопiць!

Мой праважаты iмгненна змянiўся з твару. I не паспела я згледзець, як ён апынуўся ля крыкуна. Схапiў яго загрудкi, калатнуў, ды так, што аж нешта ў кiшэнях у таго зазвiнела - няйнакш манеты.

- Ану, смаркач, - прашыпеў ён, - прабачэння прасi!

I той, даволi рослы i, па ўсiм вiдаць, дужы, спартыўнага складу падлетак, нейк ураз знiякавеў.

- Я пажартаваў, - залапатаў, вiнавата заўсмiхаўся ён. - Даруйце, перапiў...

Незнаёмец адпусцiў крыкуна, вярнуўся да мяне. Я, каб не выглядаць выпадковай сустрэчнай, узяла яго пад руку, i мы пайшлi, не азiраючыся на кампанiю. Кампанiя таксама - а было падлеткаў чалавек з дзесяць, прысаромленая, пайшла сваёй дарогай.

- Якi вы смелы! - выказала незнаёмцу ўголас я сваё захапленне. (Прызнаюся, я марыла менавiта пра такога чалавека, калi думала, хто будзе ў мяне муж.)

- Нiякай смеласцi тут няма, - сказаў незнаёмец. - Проста не люблю дрэнi, не люблю, калi язык лiшне распускаюць, п'яныя цi цвярозыя. Дарэчы, мяне завуць Анатоль Iванавiч, Толя...