Читать «Бацькава падарожжа (на белорусском языке)» онлайн - страница 57

Кантэн машынальна пакрочыў у бок салона, але раптам у яго галаве загучалi словы Iзабэлы:

- Калi табе давядзецца пайсцi туды, то ты павiнен знайсцi патрэбныя словы.

I ён ужо сабраўся вяртацца, каб растлумачыць Iзабэле, што здарылася з яе дачкой... Што яе дачка...

На гэтым слове ён быццам спатыкнуўся. Кожны раз, калi ён хацеў прамовiць яго, думаючы пры гэтым аб сваёй жонцы, аб сваiм доме, аб Дэнiзе, у яго раптоўна сцiскалася горла. Гэта слова там не падыходзiла, яно падыходзiла толькi тут.

Ён крочыў шпарка. Час ад часу на яго нападала iкаўка: страўнiк не хацеў прымаць халоднае i кiслае вiно, якое Кантэн нядаўна выпiў.

Калi ён выйшаў на вулiцу Сухога Дрэва, то зноў завагаўся. Яго рукi дрыжалi. Кантэн бачыў гэта, але нiяк не мог авалодаць сабою.

Ён борздзенька ўзбег на пяты паверх. У грудзях пякло, у горле сiпела. Цяпер ён усё добра ўсведамляў, i, нягледзячы на тое, што ў яго трэслiся рукi, ён адчуваў у iх нейкую моц.

Кантэн больш не вагаўся. Ён моцна пастукаў у дзверы i крыкнуў:

- Марыя-Луiза! Гэта я... Адчынi!

Цiшыня. Здаецца, прайшла цэлая вечнасць. Кантэн пастукаў мацней i крыкнуў яшчэ раз:

- Марыя-Луiза! Адчынi! Гэта твой...

У той момант, калi ён хацеў сказаць "бацька", яму прыгадалiся словы гаспадара кафэ: "Ну, бацька, з гэтым прыходзiцца мiрыцца".

Кантэн ледзь не закрычаў ад болю, так яму балела. Балела ўсюды, як быццам яго моцна збiлi.

Ён пастукаў яшчэ раз i крыкнуў. З суседнiх дзвярэй пачуўся мужчынскi голас:

- Яе няма дома! Ды i глухой гэта лялька нiколi не была. Што ён сабе думае?

Пачуўся смех жанчыны. Смех чысты i вельмi высокi. Кантэн пачаў спускацца ўнiз. Насустрач яму траплялiся людзi. Ён падыходзiў да пакоя кансьержкi. Шкляныя дзверы адчынiлiся з тонкiм бразгатаннем, якое нагадвала смех той жанчыны.

- Вы ўсё шукаеце мадэмуазель Кантэн? - спыталася кансьержка.

Ён кiўнуў галавою ў адказ.

- Вы крышачку спазнiлiся. Я павiнна сказаць, што яна прыходзiла, але доўга не пабыла. Узяла два чамаданы i пайшла. Сказала, што астатняе забярэ потым цi прышле каго. Кватэра застаецца за ёю да канца студзеня.

Кантэн зразумеў, што ён спазнiўся. Але ў яго хапiла сiлы, каб спытацца:

- Дык што, яна паехала ў Парыж?

- Вядома, у Парыж...

Жанчына вагалася. Яе твар нiчога не выказваў, аднак можна было здагадацца, што яна нешта думае. Нарэшце яна сказала:

- Калi я добра зразумела, яна, як кажуць на тэлебачаннi, выцягнула шчаслiвы бiлет.

- Яна пакiнула вам адрас?

Кантэн гаварыў упэўнена, але аўтаматычна. Кансьержка паглядзела на яго пакунак i адказала:

- Я павiнна забiраць яе пошту.

- Дык ёсць у вас яе адрас цi не?

Жанчына незадаволена выцягнула ўперад вусны. Кантэн глядзеў ёй проста ў вочы i заўважыў, што яна крыху баiцца яго позiрку. Нарэшце яна зрабiла няпэўны жэст i прабурчала: