Читать «Змагарныя дарогi (на белорусском языке)» онлайн - страница 207

К Акула

Арганiзатар "урада" зiрнуў на шляхцюка.

- Ты ня бойся. Наш просты дзядзька цябе гэткага разумнага шляхцiца прадасьць, купiць i грошы палiчыць.

- Зьдзiсек, перастань ты! - гукнуў да Мыдлеўскага Фост'як.

- Я гэтых хамаў знаю... - буркнуў той у адказ.

Дзежка ўдаў, што ня чуў апошнiх слоў.

- Ну дык давайце, хлопцы, вып'ем. Бяры, Чарнецкi, ты гэту пляшку, - сунуў Дзежка суседу вiно, - ты самы тут у нас, мабыць, паважнейшы й пачынай, а я буду з гэтай.

- Дык ты-ж ураду ня скончыў арганiзаваць, - спасьцярог Самароб.

- Няважна, братка, зарганiзую пасьля, а цяпер вып'ем за ягоныя посьпехi.

У гэты час Спарыш, пачуўшы знадворку шумiху, увайшоў у палатку.

- А вось i яшчэ адзiн мiнiстр, - паказаў на новапрыбылага Скронскi.

- Так, братка, - хлопнуў Дзежка па плячы Сымона, - добра, што на час зьявiўся. Арганiзую беларускi ўрад i якраз раздаю мiнiстэрскiя партфелi. Хочаш цёпленькую пасаду?

- То як гэта ты? - усьмiхнуўся Сымон. - З пляшкаю ў руцэ ўрад арганiзуеш?

- Ну, ведаеш, трэба-ж за здароўе й за будучыя посьпехi аблiць крышку. Дык давайце, хлопцы: за здароўе новага беларускага ўраду! - падняў Дзежка ўверх пляшку й прапаласкаў горла. - На, цягнi, Самароб, i перадавай далей.

- За здароўе беларускага ўрада! - гукнуў Скронскi й нахiлiў пляшку. Абедзьве пляшкi пайшлi па руках. Кожны, не шкадуючы, стараўся добра пацягнуць.

- Давай-жа мне, а то ўсё вып'еш! - адбiраў наступны.

- То як-жа там з партфэлямi? - пытаўся Скронскi.

- Няхай сабе то й жарт, - заўважыў Чарнецкi, - але як беларускi народ будзе нас паiць, дык, можа, й нашы суседзкiя дачыненьнi ўнармалiзуюцца.

-Ясна, абы пабольш вiна й водкi.

Усе дружна засьмяялiся.

- Дык вось што да мiнiстраў цяпер, панове, - прадаўжаў Дзежка, - Самароба назначаю мiнiстрам гандлю, Яронскага - вайны. Сымон Спарыш будзе ў мяне мiнiстрам юстыцыi - надта-ж паважная й вялiкая ў яго галава. Кацялок, панове, у яго варыць, што называецца. На мiнiстра юстыцыi падходзiць. Згода, панове?

- Згода, брава! - памог Скронскi.

- Лабуна... чакайце, што-ж тут даць Лабуну?

- Дай яму гаспадарку, - прапанаваў Чарнецкi.

- Куды ён. Гаспадар зь яго нiякi. Беларусь галадаць будзе, - жартаваў Дзежка. - Вы-ж не забывайцеся, што й вам, палякам, харчы прадаваць будзем, бо ў вас-жа на тых голых мазурах нiчога надта не расьце. Не, мусiць. На мiнiстра гаспадаркi я каго iншага знайду, а цяпер мушу Лабуна партфелем забяспечыць.

- Дай яму вонкавыя справы.

- Дай яму партфель хамскае асьветы. Будзе вучыць кацапаў, як клапоў i вошы ганяць, - параiў гэтым разам ужо надта-ж голасна Мыдлеўскi.

Усе ў палатцы сьцiхлi й пазiралi на Дзежку. Той змоўк i пачырванеў. Ледзь заўважна дрыгнула нiжняя губа. У вачах зьявiлiся маланкi. Мыдлеўскi ня першы раз дапякаў Дзежку й iншым беларусам i цяпер цi не перабраў мерку.

- Ты агiдны, сьмярдзючы паразiт! - прашыпеў зьмяёй арганiзатар "ураду". Ты гнiль з падонкаў жыцьця людзкога! Я-б цябе, гада...