Читать «За волю (на белорусском языке)» онлайн - страница 83
К Акула
- Гляньце, хто гэта зьявiўся, big boy, - усьмiхнулася, рэклямуючы прыгожыя зубы, дзяўчына. - I каму-ж мы маем быць удзячныя за тваю вiзыту?
- Што за пытаньне, Мэры? Табе, а не каму iншаму. Ты-ж ведаеш, што я цябе люблю ды жыць безь цябе не магу. А ты ўсё прыгажэеш усiм на зайздрасьць! - жартаваў Алесь.
- Ну, ну, ты хiба-ж ня будзеш жартаваць зь мяне, любоўнiк мой?
- Ды не, мая ты darling. А дзе-ж мой пiсьменьнiк?
- Павiнен быць тут дзесьцi. Чакаў цябе.
- Вось i слава Богу. А цяпер, Мэры, я-ж ведаю, што маеш ты вялiкае i сваiх клiентаў кахаючае сэрца. Дык можа прынясла-б ты нам дзьве вялiкiя порцыi ванiлi-марожанага ды iз сакавiтым клубнiком наверсе?
- Right away, coming up.
Мэры нахiнулася й цiха спыталася ў Алеся:
- Можа скажаш мне, што гэта за цацу ты з сабой сюды прывёў?
- Прашу цябе, Мэры, будзь памяркоўнай. Адкрыю табе таямнiцу, толькi ня будзь зайздроснай. Ты-ж ведаеш маю поўную адданасьць табе. Абяцаеш, дарлiнг?
- Кажы.
- Яна, гэтая цаца, поўнасьцю мая, - падмiргнуў дзяўчыне Алесь.
- Вось як! Маеш добры густ, мiлы мой!
- Асьвяжылася? - спытаўся Алесь у Веры, калi яна вярнулася.
- Так. А цi ты казаў мне, што тут недзе збоку ёсьць дзе пакупацца?
- Так, ёсьць недалёка адсюль прыгожае азярцо напоўненае чысьцюсенькай i мокрай вадзiчкай.
- Брава! Я ўжо хацела-б быць у кампанii тых рыбак, што ў тым азярцы плаваюць.
- Пацярпi, дзеўка. Скора пазнаёмлю цябе з тымi рыбкамi. Перш спажывём марожанае, каторае вунь ужо наблiжаецца да нашага стала.
Мэры паставiла на стале дзьве плястыковыя мiсы, напоўненыя марожаным зь ягадамi. У гэны час зьявiўся Антон Шпак. Убачыўшы пiсьменьнiка, Алесь заказаў марожанае i для яго.
Апрануты ў кашулю ў клетачкi, шэрыя порткi, iз загарэлым тварам, на якiм расплылася шырокая i прыязная ўсьмешка, Шпак падыйшоў да стала.
- Алесь, як я цешуся, пабачыўшы цябе тут! - падаў Алесю руку й пазiраў на Веру.
- Прыемнасьць мая, - сказаў Алесь, устаўшы. - А цяпер прашу быць знаёмым зь Верай Мак. Вера, маеш гонар пазнаёмiцца зь пiсьменьнiкам Шпакам.
- Мне Алесь успамiнаў некалi пра сваю прыгажуню, але не казаў што яна аж такая цудоўная з выгляду, - гаварыў Шпак i ўважна аглядаў дзяўчыну. Прыемна...
- Прыемнасьць мая, - зарумянiўшыся ў твары, сказала Вера. - Я чула шмат пра вас ды й некаторыя вашыя кнiгi чытала.
- Так? - зьдзiвiўся пiсьменьнiк. - Але-ж вы налягайце на марожанае, не марудзьце. Алесь, а чаму-ж ты мне не сказаў, што такую прыгажуню ты недзе ўпаляваў? - пабацькоўску спытаўся ён у дзяцюка.
- Але-ж вы ў мяне ня спыталiся, - усьмiхнуўся Алесь i падмiргнуў Веры, каторая прыглядалася Шпаку. I здавалася Алесю, што дзяўчына запраўды спадабалася яму.
- Калi, прабачце мне, як доўга вы ўжо забаўляецеся разам?
- А ўжо месяцы тры, мусiць, - адказаў Алесь.
- А вы як доўга ў Канадзе, спадарычня Мак?
- Я тут нарадзiлася ў адным гарадку на поўначы.
- Вы што? Але-ж запраўды, чаму мне гэта ў галаву ня прыйшло? Прабачце старому дурню. Слухаючы вашу гаворку, я ня думаў...