Читать «За волю (на белорусском языке)» онлайн - страница 85
К Акула
- Няважна спальнi! Калi яшчэ ня глумiць цябе сон, давай пасядзiм крыху, - сказала Вера.
- Прапановы якiя? - сеў на канапе каля яе Алесь.
- Перш за ўсё: гэнае сьвятло занадта яркае.
Алесь ськiнуў чаравiкi, зьдзеў шкарпэткi i адну зь iх нацягнуў на электрычную лямпу, што вiсела на сьцяне. Пакой акунуўся ў паўзмроку.
- Цяпер лепш? - спытаўся дзяўчыну.
- Ты добра выдумаў з тэй шкарпэткай.
Вера прысунулася да Алеся i апынулася ў ягоных абдымках. Адчула прысьпешаны пульс сэрца калi вусны ейныя да Алесевых прыльгнулi. Нешта расплывалася. Гэта было новае, раней нязьведанае. I брэнды яна ледзь-ледзь, зусiм нямнога выпiла. Але, калi-бы поўнасьцю хлапцу аддацца, дык вось цяпер, якраз пад такi настрой.
- Алесь, - шапнула.
- Ну што?
- Скажы мне, ты запраўды мяне кахаеш?
- Кахаю цябе поўнасьцю й бязь нiякiх засьцярог. А ты мяне?
- Я кахаю цябе, my darling! Тых пару тыдняў мне цяжка было. Я пераканалася, што безь цябе не магу, як рыба без вады.
- Я патрабую цябе таксама, цаца мая. Выбачай, што так сталася.
- Гэта мая вiна.
- I мая таксама.
- Я цябе так моцна люблю, мне аж дыханьне займае.
Другi пацалунак куды больш юрлiвы. Алесь гладзiў яе. I пры дакрананьнi ягонае рукi стан яе поўнiўся дрыжаньнем.
- Алесь, прашу, цяпер...
У паўзмроку, ён пазiраў у ейныя вочы. Сумлеву няма. Пажаданьне. Нагрэтае да расплыву, гарачае зялеза на кувадле. Цяпер якую хочаш хворму яму. А гэтта, у Алесевых абдымках - жывое, юрлiвае, што першага семя жадае.
- Алесь, я нiколi раней ня мела сэксу. Прашу цябе, darling!
Шэпт, якому не адмовiш, калi ён ад такой гожай спакусьнiцы.
- Алесь, чаго ты так? Давай!
Яна зноў гвалтоўна, як п'яўка, прыльгнула да ягоных вуснаў. Пад такiм напалам доўга ня вытрымаеш. Алесь вырваўся зь ейных абдымкаў.
- Не, Вера! - сказаў з нацiскам. - Я не магу, ня мушу, гэта ня ёсьць...
- Ня ёсьць што?
- Ня ёсьць так, як трэба... Не магу табе гэтага зрабiць!
- Чаму-ж не? Мы-ж кахаемся. Цi-ж гэтага мала?
Алесь бачыў, што дзяўчына гарачылася, магла кiнуцца ў гiстэрыку. У такiм стане, як яна знаходзiлася, адсутнiчаў розум-стораж.
- Праўду кажаш.
- Дык чаму?
- Цяжка гэта вытлумачыць, мне здаецца.
- Ты дурань. Што з табой? Я сама лезу да цябе, а ты мяне адкiдаеш.
Алесь адсунуўся. Вера дрыжачымi рукамi адшпiльвала сваю блюзку.
- Вера, перастань! Я ня буду...
- Ты будзеш! Я цябе змушу!
У гэтых, гарачым дыханьнем выказаных, словах таiлася такая магутная сiла й перакананьне, што Алесь амаль здаўся.
- Вера, будзь добрая, перастань выдурняцца!
- Алесь, чаму ты адкiдаеш мяне? Ты-ж ведаеш, што я зь нiкiм раней ня была.
- Якраз таму й не магу.
- Як гэта так?
- Чакай, мая дарагая, паслухай! Цi-ж ты думаеш, што я цябе не хачу? Павер мне: цяпер я нiчога iншага на гэтым сьвеце не хачу так моцна, як зьлiцца з табой у адзiн арганiзм. Так. Ты мне не памагаеш, каб устрымацца перад спакусай. Наадварот. Ты мяне атакуеш, спакушаеш. Але тут, - ты трымайся далей!