Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 14

Слон паволі падкурчыу ногі і стрымана даў згоду:

- Сядай...

Матыль насцярожана агледзеў усіх прысутных і па іх напружаным маўчанні зразумеў, што яго, як і ў трэсце "Будбумінтэрнэшнл", прымаюць зусім за іншага чалавека. Каб хоць неяк усвядоміць, што за такая дробная, але ганарыстая перад ім асоба, гаспадар нараў запытаў:

- Хто будзеш?

- Пётр Іванавіч Матыль, - адказаў нахабнік усё тым жа спакойным голасам і гэтак жа дадаў: - Мармулак

- Хведар Піліпавіч Мікуловіч, - нахіліў галаву здаравяк і працягнуў руку, - Слон.

Ад сардэчнага поціску ў Пятра Іванавіча знямела рука.

- Замялі?

- Нікчэмныя людзі, - абурана адказаў маленькі чалавек. - Укралі чамадан. Паквапіліся на старыя заношаныя рэчы. Хіба так можна?

У камеры штохвілінна прыбывала людзей. Яны давілі, душылі адзін аднаго, але нябачнай мяжы не пераступалі і сцішана слухалі размову.

- Шпана. Шпана, - яшчэ болей абурана адказаў Слон. - Украсці толкам што-небудзь путнае не могуць. Колькі іх, саплякоў, ні вучы, а толку ніякага. Не могуць адрозніць свайго чалавека ад патэнцыйнага кліента. Цягнуць ва ўсіх без разбору.

Адразу было відаць, што Слон чалавек чулы, спагадлівы, і яму можна давяраць самае-самае.

- Нейкі ідыёцкі дзень, - паскардзіўся Мармулак свайму новаму знаёмцу. - Нават макавага зярняці ў роце не было. Галодны, быццам той воўк.

- Гэй, вы, быдла бязрогае, - ласкава ды пяшчотна звярнуўся да часовых сукамернікаў Хведар Піліпавіч. - Не бачыце, што чалавек галодны. Патрэбна шамалка. У каго што ёсць, ганіце сюды. Ды хутчэй.

Нейкі п'яны інтэлігент з разбітымі акулярамі і аблупленым носам прапанаваў два загорнутыя ў папяровую сурватку танюсенькія рэстаранныя бутэрброды з чорнаю ікрою:

- Для добрага чалавека нічога не шкода.

Закусь інтэлігента ў адно імгненне знікла ў страўніку галоднага Матыля.

Слон сэрцам адчуў, што гэтага вельмі мала. Каб улагодзіць караля мафіі, ён паўтарыў свой запыт.

- Яшчэ ў каго ёсць жрачка? Хутчэй выкладвайце, казлы смярдзючыя.

На гэты раз просьба сціплага чалавека падзейнічала на п’яную ў большасці сваёй публіку. 3 натоўпу пачуўся спалоханы голас:

- А сала таварыш будзе намінаць?

Пётр Іванавіч каўтнуў сліну і ў знак згоды кіўнуў галавою:

- Добра. Давай сала.

Бракавала толькі цыбулі. Шмат хто хцівым вокам глядзеў на галоднага чалавека, але не адважваўся папрасіць у яго падзяліцца спажываю. Нават сам Слон не зрабіў гэтага. Хутка не стала і сала.

Голад ашлях, прытупіў свае памкненні, супакоіўся. Зноў пачаў браць свае правы сон. Мармулак пацягнуўся, пазяхнуў ды скруціўся клубочкам на нарах. Мікуловіч, каб незнарок не патурбаваць чалавека, падцягнуў яшчэ бліжэй да сябе ногі. Сон, як і на вакзале, умомант змарыў натомленага Пятра, і ён раптоўна згубіў свядомасць ды быццам праваліўся ў нейкую прорву, толькі калі-нікалі ад задавальнення прычмокваў губамі. Слон строга паглядзеў на прысутных ды прыклаў палец да губ. Камера знямела, і усе прысутныя перасталі нават перашэптвацца. Яны сцераглі сон Пятра Іванавіча Матыля.