Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 13

Надвячоркам, калі ненавісныя Мармулку тлустыя камерсанты сядалі ў свае замежныя аўто ды ў кампаніі імпазантных маладых дзяўчат імчалі ў бары ды рэстараны, каб адпачыць, ён, стомлены безнадзейнымі пошукамі працы, вярнуўся ў інтэрнат па рэчы. Затрымацца тут яшчэ на адну ноч не было ніякай магчымасці: камендант адчыніў дзверы кабінета і пільна сачыў за ім. Грошай не было не толькі на пляшку, але й на вячэру. У кішэнях гуляў вецер, у жываце бурчэла.

Перасільваючы голад і крыўду, Пятро ўзяў чамадан, падзякаваў вахцёрцы ды падаўся на вакзал. Там бачылася яму адзінае прыстанішча.

СВЕТ НЕ БЕЗ ДОБРЫХ ЛЮДЗЕЙ

Стома зрабіла сваю справу. Нягледзячы на вакзальную мітусню, Матыль адразу заснуў. Яму нічога не снілася. Але мець такі адпачынак працяглы час не давялося. Праз нейкую гадзіну часу ён адчуў, што нехта валтузіць яго за плячо. Расплюшчыў вочы і знямеў: перад ім стаялі два міліцыянты. Адзін трос яго, а другі гладзіў у гэты момант гумавы кій.

- Куды едзеце, грамадзянін?

- Дамоў, - сон як рукою зняло.

- Ваш білет?

- Няма.

- А вашыя рэчы дзе?

- Тут, - Матыль апусціў вочы долу, дзе павінен быў быць чамадан з пажыткамі.

Рэчы некуды зніклі. Паспешныя пошукі не прынеслі жаданага выніку.

- Усё зразумела, - іранічна заўважыў вартавы парадку, якому дазволілі насіць гумавы кій.

Той, хто меў права карыстацца кайданкамі, патрабавальна прапанаваў:

- Пройдземце ў аддзяленне.

Пасажыры, якія набылі білеты і мелі намер некуды з’ехаць, задаволена назіралі, як два двухметровыя міліцыянты ачысцілі залу чакання ад нізкарослага дэградаванага элемента.

У аддзяленні міліцыі было людна. Міліцыянты хуценька перадалі чарговага гаротніка дзяжурнаму і паспяшалі на вакзал па наступнага небараку. У Пятра адабралі пашпарт і новенькі чырвоны дыплом.

Гэтая справа ў міліцыі была пастаўлена на паток. Такіх, як Матыль, тут было шмат, і таму дзяжурны паспяваў толькі складваць у сейф дакументы затрыманых. Мармулка адразу змясцілі ў агульную камеру. Людзей там было многа. Яны стаялі шчыльна адзін да аднаго. Толькі ў куце было вольна. Туды і пашыбаваў новы затрыманы. Там, на адзіных у камеры нарах, склаўшы на вялізным жываце рукі, у адвольнай позе ляжаў здаравенны мужчына з прыплюшчанымі вачыма.

- Дазвольце, калі ласка, я ля вас сяду, - ціхім голасам прамовіў Пётр. - Ногі баляць. Набегаўся за цэлы дзень.

Астатнія насельнікі камеры знямелі ад такога нахабства карантыша і напружана сталі чакаць таго моманту, калі гэты "герой" пасля кароткага свабоднага палёту ўпадзе на іх, бо папярэднія спробы іншых затрыманых завалодаць хоць пядзяю вольнага месца канчаліся толькі гэткім чынам.

Слон, адзін з магутных вакзальных аўтарытэтаў апошняга часу, расплюшчыў правае вока, каб лепш пабачыць чарговага "кента" перад тым, як вярнуць яго на сваё месца. Зірнуўшы на Мармулка, ён адмовіўся ад свайго намеру. Занадта ўжо спакойна паводзіў сябе карантыш, дый выгляд ён меў даволі інтэлігентны, хоць гарнітур быў скамечаны. "Пэўна, мянты за ім увесь дзень гойсалі, пакуль не павязалі. Нешта тут не чыстае, - адзначыў для сябе Слон. - На фінцюліну 6 не нарвацца".