Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 11

Шыльда - твар кожнай установы. Яна сваімі незвычайнымі выкрунтасамі ў афармленні нагадвала капрызную модную жанчыну. I чым болей у жанчыны пыхі, тым болей на яе твары парфумы. I чым большы прыбытак хоча мець кампанія, тым больш яна траціць на рэкламу. Сюды неабходна аднесці і шыльду. Галоўная шыльда фірмы "Будбумінтэрнэшнл" займала паўквартала. Вышыня кожнай літары дасягала двух метраў. На напісанне яе пайшло тры двухсотлітровыя бочкі фарбы.

Людзі - хцівыя па сваёй натуры стварэнні. Яны не прамінаюць ніколі таго, што кепска ляжыць, не ўпускаюць халявы, не адмаўляюцца ад дарэмшчыны. Як можна не заўважыць такога мілага сэрцу надпісу: "Грошы нашы - прыбыткі вашы"? I сляпы яго ўбачыць.

Пётр Іванавіч, па старой вясковай звычцы, прачнуўся з першымі промнямі сонца. Пабразгаў пустым, ужо запыленым ад доўгага неўжывання посудам у надзеі знайсці хоць нейкую скарынку. Пуста. Але гэтая жыццёвая драбяза ніколькі не зменшыла яго спадзяванняў на вялікі камерцыйны поспех.

Матыль без усялякага хвалявання замкнуў пакой, а ключ пакінуў на вахце. Тут жа ён пакінуў свой невялікі чамаданчык. Цягаць яго за сабою было проста неспадручна.

Роўна ў восем гадзінаў сонечнай раніцы Матыль ужо дзесяты раз мераў крокам даўжыню шыльды "Будбумінтэрнэшнл". Згодна з раскладам працоўнага дня, хвіліна ў хвіліну на парозе з’явіліся тры цыбатыя асобы. У дзвюх з іх спаднічкі нагадвалі набедраныя пасы туземак з выспаў Палінезіі, трэцяя спадніцай падмятала вуліцу. Яна мела прыгожы твар, прывабны стройны стан, але ў яе, як заўважыў Пятро, калі дзяўчына папраўляла спадніцу, былі валасатыя ногі. Тое яго ніколькі не кранула. Хлопец меў намер пабачыцца напачатку з сябрам і ўжо потым завітаць да шэфа і паспяхова вырашыць усе свае пытанні.

Дзяўчаты шумна абмяркоўвалі свае начныя прыгоды і на кліента не звярнулі ніякай увагі. Толькі пасля пятага "Можна ў вас запытаць" адна з супрацоуніцау, з зяленымі вачыма і рыжымі валасамі, паведаміла: "Аблігацыі і каштоўныя паперы кампаніі прадаюцца ва усіх кіесках Саюздруку, а таксама у спецыялізаваных абменных пунктах". Не ведалі яны таксама, хто такі Генадзь Патоніч, доўга гадалі, што за такая асоба. Пасля падказкі "Нядаўна працуе" валасатаногая аўтарытэтна сказала: "А, гэты нахабны тып... Чакай, павінен быць".

Чакаць давялося з добрую гадзіну. Сябар быў вельмі ўзбуджаны і свой душэўны стан патлумачыў коратка, але даволі абгрунтавана:

- Ірка застукала. 3 суседкаю. Мусіць, будзе падаваць на развод.

Да просьбы былога аднакашніка паставіўся даволі стрымана і не выказаў ніякага памкнення дапамагчы.

- Усё вырашае шэф. Я тут маленькі чалавечак. Адно толькі хачу зазначыць, што нам патрэбны ініцыятыўныя людзі. Адным словам, звяртайся да шэфа.

Неўзабаве з’явіўся і шэф. Картэж з пяці замежных аўто бясшумна спыніўся ля ўваходу ў офіс. Вольны сын стромкіх гор, акружаны дзесяткам ахоўнікаў, крыху хістаючыся ўвайшоў у будынак. Сакратаркі, як па загадзе, усталі. Першая ў знак прывітання пагладзіла чорныя як смоль яго валасы, а ён у адказ ушчыпнуў яе за цыцку. Другая - цыбатаногая - чмокнула шэфа ў носік, а ён правёў рукою па яе стане. Валасатаногая сваю прыязнасць начальніку даказала пацалункам у шчаку. I тут мужчына ўжо не стрымаўся: нягледзячы на тое, што ён начальнік, даў волю пачуццям - правёў рукою ад сядальнага месца да калена.