Читать «П.М. Машэраў: "Цяпер я ведаю..."» онлайн - страница 6

Можа, хто іншы чуў ад П.М.Машэрава словы раскаяння ў тым, што менавіта ў яго гады праўлення ў сталіцы рэспублікі былі знішчаны апошнія беларускія школы. Я гэтага не чуў. На чужой, хоць і блізкай, мове працавалі ўсе вышэйшыя і сярэднія навучальныя ўстановы, уся дзяржаўна-бюракратычная машына. Пры ім і пад яго наглядам амаль усе газеты былі пераведзены на мову суседа, а тыражы беларускіх кніг утрымліваліся ў пэўным, мізэрным працэнце ад тыражоў кніг на рускай мове. Падтрымлівалася ў асноўным толькі культура народна-лапцюжная, этнаграфічная. Што-што, а гэта ўжо мне вядома. Бадай што Пётр Міронавіч, пры ўсёй яго адукаванасці і інтэлігентнасці, падзяляў ідэю зліцця ўсіх моваў у адну вялікую і магутную, а культуру будучага бачыў у выглядзе нейкага кангламерату культур, што спачатку ўзбагачаюць адна адну, а потым і зусім зліваюцца ў нешта адно яркае і грандыёзнае. А можа, і ён бачыў у гэтым толькі вялікі абсурд і чакаў часу, калі ў Палітбюро і ўсёй звышдзяржаве пройдзе ачмурэнне. А можа, і спадзяваўся на нешта іншае, больш радыкальнае. Але калі яго даклад, прысвечаны 60-годдзю БССР і КПБ «Па шляху сацыялізму і камунізму ў адзінай сям’і народаў СССР» не лічыць кан’юнктурным, то ні на што такое неардынарнае ён не спадзяваўся. Жыў і думаў як усе мы грэшныя і замбіраваныя саўковай ідэалогіяй.

I ў той жа час ёсць у мяне сумневы на гэты конт. Глядзеў ён крыху далей за іншых. Неяк у адной гутарцы, звязанай з праблемай культуры нацыянальнай і культуры наогул, Пётр Міронавіч сказаў:

— Калі я пачуў словы Мікіты Сяргеевіча пра тое, што для поўнага шчасця народа трэба сала і каўбаса, то зразумеў, што гэта канец усяму. I захацелася кінуць усё к чортавай мацеры і сысці некуды, каб і не чуць, і не бачыць... А на каго кінеш? I хто пасля цябе прыйдзе. I як падыме, і наогул, ці падыме тое, што ты кінуў...

Гады і падзеі нашых дзён пацвярджаюць, што тут ён глядзеў далёка... ва ўсякім выпадку, далей, чым мы сёння думаем.

Часам мяне здзіўляла і бянтэжыла такая яго адкрытасць і шчырасць. По­тым я знайшоў гэтаму сваё тлумачэнне.

Вельмі цікава было назіраць за П.М.Машэравым на пасяджэннях бюро ЦК. На розных з’ездах, пленумах, партыйна-савецкіх актывах і нарадах ён быў вельмі афіцыйны, строгі, нават недаступны. А на пасяджэннях бюро, як бы мовіць, у вузкім коле сутаварышаў і паплечнікаў станавіўся сам сабою, хоць талент свой акцёрскі эксплуатаваў напоўніцу. Сярод сваіх ярка праяўляліся яго гумар, дабрыня, насмешлівасць і нават з’едлівасць, а часам і жосткасць, калі таго вымагала сітуацыя. Першы, ён і быў Першым. Жорсткім, помслівым і па-сапраўднаму злым я яго не бачыў за выключэннем аднаго разу, але пра гэта ніжэй.