Бліжэй і бліжэй — да цябе і да зор —Чужою краінай іду растаптанай —Усемагутны, смешны гіпнатызёр...Магу аддзяліць ад сутоння світанак.Паслухаю моўчу, зірну ў далячынь —Ні крылаў, ні зорак, хоць выкалі вока.Ступнямі ўгрызаюся ў цемру начы,Крычу: да кахання зусім недалёка.А што там наўзбоч, карацей ці даўжэй...Тычка, ці крыж, ці гісторыі веха...Вось паварот: бумеранг і рэхаБліжэй і бліжэй —I хопіць кахання данесці — люблю!Прасторы і часу ўзарваць ціхамірнасць.I выйграю я, я ўсе карты паб’ю Сэрцам сваім, быццам тузам казырным.Упарты, шчаслівы і смешны, нягож.Схіляйце галовы ніжэй!З абдымкаў я вырваны сілай, а ўсё ж — Бліжэй і бліжэй —Шчасце якое? Святло, а не змрок.Хто там заходзіцца смехам?Вочы твае ў яго, вуснаў апёк,А для цябе — бумеранг і рэха.
КАЛЫХАНКА
Мацеку
Калыхаліся моры далёкія,калыхаліся пушчы вялікія,нахіляліся вольхі надрэчныя,нахіляліся сны паніклыя.Калыхаліся хмары на небе,калыхаліся слёзы пад вейкамі(так далёка ты, сынку, недзе,без цябе мне так сумна, маленькі мой).Калыхаліся нівы і травы(я не бачыў цябе, мой сыночак).Калыхаліся ў возеры зоркі(ты не знайся з тугою, хлопчык).
ГАРАДЫ СА СНУ
Дзіўныя гарады з’яўляюцца ноччу, як здані,нараджаюцца ў сне і знікаюць яны на світанні.Я іду скрозь пустэчу, месяц над імі — аховай,словы снам аддаю, а сны ўсе аддадзены словам.Са сну гарады у жэсце усе гіпнатычным, у бледна-зялёнай спазме спакой іх трагічны,дзіўныя гарады застылі лавінай нямою,бязлюдныя і пустыя, звоняць яны цішынёю.Добра мне, гарады над небам бясконцым,я, нібы лунацік, што выгнаны з сонца — сярод вуліц слухаю ўласныя крокі,чутно у месячным бляску рэха з зялёнага змроку.Люба мне слухаць крокі — адзіныя, першыя,нібы з рэхам рыфмуюцца бясслоўныя вершысярод тых камяніц, што ў маўчанні вякуюць,галерэяў, скляпенняў, дзе месяц начуе.Добра быць адзінокім, забыць, што ёсць словы і гукі,жыць сярод вас, гарады, пераблытаўшы суткі:свядомасць, і ява, і неба — пагоду прарочаць —гэта ўсё адбіваецца ў сажалцы ноччу.Са сну гарады,— сярод вашых дамоў забываюмелодыю часу, што гадзіннік жывым абвяшчае,як добра, калі забываеш і час і поры і крочыш і ў снах і у словах без зморы.Дзіўныя гарады, вы сустрэлі мяне за ста снамі,зноў убачыў вас ноччу і зноў паяднаўся я я з вамі —агароджы, і плошчы, і вуліцы — ўсё тут вядома,нібы тут маладосць я правёў і вярнуўся дадому.Дзіўныя гарады прада мной паўстаюць, нібы здані,нараджаюцца ў сне і знікаюць яны па світанні.Зноў іду скрозь пустэчу, месяц над імі — аховай,словы снам аддаю, а сны ўсе аддадзены словам.
