Калі ў люстэрка гляджу бачу сябе і тоешто па-за мноюКалі ў вочы твае гляджу бачу цябе і сябеі ўсё што па-за намішто мы за сабой пакінулі што прамінулашто час аддаліўПакліч гэтанаблізь вачыма гэтае першаечыстаезялёнаесвежае —лацвей нам будзе разам праз стромы побач ісці — хоць бы з той гронкай бэзуякую тады не даў табе я...
НАД НЁМНАМ
Выспа пяску,Сапхпутая хваляю ў росны луг,Капытоў негатывы зафіксавала.Бярозы, што цені свае пасуць.Спіхваюць яе з адхону Да вадапою.КоньЦалуе пысу сваю Праз шкло вады I глядзіць са дна азярыны На стэп небакраю,На бледна-срэбраную падкову,Якую ў галоне згубіў Пегас.Крывавае вока сонца,Узгоркам прымружанае,Падглядвае голых дзяўчат,Што ўваходзяць у плаўкае золата,У цішу вады,У маўчанне аеру.А яЗ вокан высокіх гляджу На ўсход гарадскіх неонаў — Можа, сныПавядуць мяне да вадапою,Каб смагу спатоліць мог Трывожным золатам.
Зноскі
1
Напісана ў гітлераўскім лагеры для ваеннапалонных у 1945 г.
