На вулцы маленькай Уроцлава вецер на частаколе стараславянскую песнюграе, нібыта арган.Дзяўчаты за сонечны вобаднясуць агністае кола, на якое з каштанаў пырскае дрыготкіх ценяў фантан.Муляр — анёл бяскрылы — з блакіту працягвае рукі па новы ладупак цэглы,даспелай у самы крэс.Завулак — заступіць шчыглік —захоплены — што за штукі! —высіцца шматпавярховыжалезабетонны лес.Даходзіць водгук прадмесця,борзды, шумлівы, іскрысты,—галасоў маладых і зычныхпраз хрыбетнік руін пералёт.Новыя рытмы ў тых песнях,узнёслых і дынамічных,—маладзічок рабрыстынатуе акорды нот.Заплюшчу вочы ад грому, што доўга хрыпеў у горле заіржавелых вулканаў, аж нібы меч заблішчаў.За спаленым касцёлам вырастаў з папялішчаў, адраджаўся з вуголля Пястаў арол. I напеў.
МУЛЯРЫ
Метр за метрам вышай мецім рыску, нас высокі ўзлёт запаланіў.Мачты прымацуем на вятрыску —дом уверх пад парусам паплыў.Так без строп, без крылаў і без вёсел,хоць прырос граніт да ног і рук,уздымаем скрэплых фабрык водсветі на сёмым небе забрукуем брук.Абжываем акіян прасторы.Скрыгат кранаў. Пеніцца раствор.Нагрувашчваем з цэменту горы. Заганяем клін між хмар і зор.З сотага паверха свет шырэе.Бачым Одру, шапкі ніў і хат.Даганяем сонца... Вечарэе.Палавіну зрэзаў далягляд.
ФРАНКФУРЦКІ ЗВОН
Суседзі-немцы, к вам у госціІсці ў нас не было настрою.Я ўпершышо па гэтым мосцеІду з ахвотай і без зброі.Вам дзіўна, ды і мне нязвычна: Да вас з працягнутай рукою Ідзе паляк праз пагранічны Кардон над Одраю-ракою.Ён бачыў на сваёй радзіме,Як вашы вылюдкі без жалю Яго братоў у АсвенцімеI ўсюды, дзе прайшлі, знішчалі...Гісторыя шчэ паскладае Пра звон у Франкфурце харалы.Хто ў міры жыць з другім жадае,— Перакуе мячы ў аралы.Нібы з нябёсаў над вадоюНага ўсявышняга спусцілаНе звон, а стрэмя залатое,I гэта стрэмя зазвінела.Над вашым і над нашым полемГучыць мелодыя другая:Адтуль, з-за Одры, больш ніколі Вайна на Ўсход не зашугае.«У дружбе, міры жыць шчасліва Суседзям добрым па-суседску»,—Вяшчуе звон, і ўтораць нівыЯму па-польску, па-нямецку.Край свету звон чуцён з нязменнай Танальнасцю салютаў мая.I я душою, як антэнай,У гэты верш яго прымаю.
