Читать «Быў. Ёсць. Буду» онлайн - страница 14

Тагасветнае

Сом вытрэшчвае глядзелкі сонныя: Ў Верхнім Царстве Смерці, па Той Бок, У чаўне пад ветразем чырвоным Праплывае невядомы бог. Сом, не спадзявайся ты на бога, Хай сабе ў яго і пара ног. Бог і сам не ведае нічога, Бог і сам на ростанях дарог.

Сведка

І было, і быллём парасло, Але сведкі гуляюць ракой... Рыба брохнула, Як вясло. У жыцці не бачыў такой.

Дуб

Ён быў царом дубоў. Над пушчай дзікай Ён узвыашўся, як над морам траў. І кожны жолуд, як радок вялікі, Для сонца новы парастак раджаў. І вось цяпер, калі яго быліны Жывуць у жылах кожнага, як кроў, З яго драўніны цяжкай робяць клінні Для пачынаючых мужнець дубоў. А ён, калі пачнуць крахтаць нябогі, Іх важна вучыць, - мудрасці нібы: "Што ж, дошкі будуць, - гэта ўсё нічога, Для гэтага ж існуюць дубы". Забыў свае змаганні і быліны, Забыў свае пакуты на зямлі, - Таму, што першыя свае галіны Не так, як ён, нашчадкі павялі. І ён глядзіць на іх, бы з мёртвай вежы, Не разумее іх святыя сны... А будучыня парасткам належыць, Бо на дубах былых растуць яны. Бо іх галінам шырыцца ў свабодзе, Бо іх карэнням глыб зямлі працяць, Бо іншыя яны, бо сем стагоддзяў Лес глебу рыхтаваў для іх жыцця... ...Стаіць над здзірванелай сцежкай згубы, Нібыта ўсім, што з ім было ў жыцці, Ўвасобіў да канца "ідэю дуба" І больш дубам няма чаго расці.

"Вецер ужо i лiстотай не кружыць..."

Вецер ужо і лістотай не кружыць, Золкі, начны вылізвае брук. І лету на змену прыходзіць сцюжа, І сон на змену пяшчоце рук. І што абдымаць цябе ззаду за грудзі, Лавіць нагою выгіб сцягна, Калі замест песні вясенняй будзе Зіма, забыццё і здрада сна? І як мне не гладзіць цябе з трапятаннем, І як мне не плакаць ад гора ў сне, Калі ты кожным сваім дыханнем Нібы адрываешся ад мяне.

"Вёслы мае разрываюць ноч..."

Вёслы мае разрываюць ноч Чорнай азёрнай вады. Іскра агню мне міргае: "Не збоч І прыплыві сюды". І ўяўляюцца ў з'явах асенняй тугі Валасы, цеплыня грудзей... А ў затоках дрыжаць і дрыжаць сітнягі Ў бясконцай асенняй вадзе. Ветравей, ты падзьмі над няўтульнай вадой, Панясі над прадоннем начным, Каб хутчэй у абдымках каханай маёй Я прачнуўся ў ложку маім.

"І тады закахалася хмара..."