Быў. Ёсць. Буду. Таму, што заўжды, як пракляты, Жыву бяздоннай трывогай, Таму, што сэрца маё распята За ўсе мільярды двухногіх. За ўсіх, хто ўздымае цяжкія разоры, Хто ў гарачым пекле металу, За ўсіх, хто змагаецца з небам і морам, За жывых і за тых, што сканалі. За ўсіх, хто крывёю піша Ў нязгодзе З рабства подлай дарогай, Хто за Край Свой Родны, за ўсе Народы Паўстане нават на Бога. За ўсіх, хто курчыцца ў полымі вёсак, Хто ратуе краіну ад краху, За ўсіх, хто бясстрашна глядзіць у нябёсы З барыкады, З пушчы І з плахі. Хто са смерцю гаворыць з вока на вока, З яе усмешкаю ветлай, І ўсё ж узводзіць - нясцерпна далёкі - Храм наш агульны і светлы. А калі ён горда заззяе ў зеніце - Непарушны - ўзнясецца ў неба, Вы з распятага сэрца кроплю вазьміце. Апошнюю. Болей не трэба. І няхай яна збоку, недзе на ганку, Дагарае й дзяцей не страшыць На граніце любові, На граніце світанку, На граніце велічы вашай.
Мой век
Было ў ім усякага жыта: Тысячы добрых гадзін, І сонца, і шчасце, і літасць, І космас - на ўсіх адзін. А ўсё ж такі мне ён сасніцца Ў агні пякельных начэй Не добрай васковай пшаніцай, - Плевеламі хутчэй. За дрот валакуцца строем... З "ведзьмаў" высмоктваюць кроў... Дзяцей, старых і герояў Бульдозер зграбае ў роў. Вулканы Мінска і Кіева... Трэблінкі - вар'яцкі сон... Вусны жанчын, у якія Асвенцімскі рвецца "цыклон". Забітых халодныя горы... Котлішчаў вечны спакой... Дык што ж вы з такім дакорам? Чаму з пагардай такой? Што? Рыдаю над даўнімі болькамі? Што? Валюся ў азёрах крыві? Падаў... Плакаў... Ды толькі Ў той час, як не бачылі вы. І які той цяжар ні будзе, Ён веры маёй не сагне: Мяне пахаваюць людзі, Лепшыя за мяне. І якіх не было гекатомбаў, Ў ім не згаснула праўды свяча, І я веру ў хрышчаны бомбамі Мой крывавы, мой страшны час. Ў ім цяжка раслося калоссям, І на большым абшары зямлі Раскашней паршыўцам жылося, То адкуль жа Людзі былі? Тыя, што за радзіму, За людства, праўду і нас, Тыя, што за адзіную Паміралі літару "аз". Ваявалі ўпарта са змеем, Карчавалі ўпарта ляду, - На іх у мяне надзея Ў час апошні, калі адыду. Няхай іх душа жывая Пакуль што не знішчыла снег. Яны мяне пахаваюць, Лепшыя за мяне.
"На Беларусі бог жыве"
"На Беларусі бог жыве", - Так кажа мой просты народ. Тую праўду сцвярджае раса ў траве І адвечны зор карагод. Тую праўду сцвярджае Упартасць хваль, І продкаў запавет, І мовы залатая сталь, І нашых дум сусвет. Тую праўду сцвярджае Ўсё зноў і зноў Ўсім лёсам, - Няхай спакваля, - У хмарах дубоў, У вясёлках агнёў Купальская наша зямля. І няхай давядзе мне Іншая кроў, Што брашу, Як сабачы сын, - А няма нідзе Вярнейшых сяброў І прыгажэйшых жанчын. Гэта край раскрытых душ і дзвярэй, Гэты край - Твой дом і сабор... Ў нас дваццаць з лішнім тысяч рэк, Адзінаццаць тысяч азёр. Нам ёсць што піць, З падмосткаў ліць, Чым палі свае акрапіць, А як давядзе, то ёсць нам дзе І ворага ўтапіць. І тая памяць жыве не ў царкве, А ў кожнай жыве галаве: "На Беларусі бог жыве..." - І хай сабе жыве. А калі ён шле на нас кару і гнеў, - Ну што ж, - мы з ім свае: Ў вяршыні самых гонкіх дрэў Маланка з неба б'е. У вяршыні маленькіх і ніцых дрэў Маланка ніколі не б'е. І пра тое кожны пяе салавей Росным кветкам у роднай траве: "На Беларусі бог жыве", - І няхай давеку жыве.
