Читать «Апошняе каханне князя Мiндоўга (на белорусском языке)» онлайн - страница 63

Дарма стары воўк напаў на яго i адняў пару. Нельга нападаць на рарэга, думаў Даўмонт. Воўк палюе на зямлi, сокал узнiмаецца ў неба. Мiндоўг - воўк, я - рарэг, думаў Даўмонт. Рарэг доўга вiсiць пад аблокамi, чакаючы свайго ворага, яго не бачна - чорная кропка ў недасягальнай вышынi. I звер думае, што сокал не сцярпеў чакаць i зляцеў, падмануты i галодны, у гняздо, i выходзiць на сваю сцяжыну. I тады рарэг чорнай маланкай падае на ваўка, i ўдар дзюбай ператварае драпежнiка ў падлу. Рарэгi не забываюць крыўды. На сцягу ягонага бацькi быў сокал-рарэг, а сцяг перайшоў да яго ад дзеда, i дзед дзеда быў рарэг. Iхны род - род сокалаў; яны цярплiвыя, яны мужныя, яны бязлiтасныя. На досвiтку ён, Даўмонт, стане для Мiндоўга такiм рарэгам. Год давялося чакаць гэтага палявання. Такога палявання, як гэтае, яшчэ не было на Лiтве. Праз вякi будуць пераказваць старыя сваiм унукам, як рарэг Даўмонт забiў ваўка з iмем Мiндоўг, як чакаў у восеньскiм халодным лесе першы прамень сонца, каб усе маглi пабачыць ягоную помсту. Нiхто не зможа сказаць: "Вялiкi князь Мiндоўг сканаў на сваiм ложку, акружаны дзецьмi!" Не, усе будуць казаць: "Князь Даўмонт пасек Мiндоўга на капусту!" Калi хто-небудзь спытае: "Куды знiк род Мiндоўга, вялiкага князя, былога караля з трыма сынамi?" - кожны нальшанец, кожны лiтовец, кожны наваградзец адкажа: "Яго цалкам вынiшчыў князь Даўмонт!" I было гэта вераснёўскiм ранкам у баi на беразе Нёмана. А калi спытаюць: "А дзе ягоная жонка, забраная гвалтам для сябе i сваiх сыноў Мiндоўгам?" - кожны чалавек у Нальшчы i на Лiтве адкажа: "Даўмонт яе адпусцiў. Ён не мог вярнуць у свой дом жанчыну, якая год даглядала ваўчанят, не перасiлiла гiдлiвасцi да старога ваўка, не знайшла ў сабе мужнасцi атруцiць iх усiх разам, задушыць уначы воўчымi шкурамi. Даўмонт даў ёй воз, яна паехала на сваю радзiму ў Дайнову сядзець цёткаю пры малых дзецях яцвяжскiх сваякоў". А калi хто спытае: "Чаму ён не забiў такую жонку?" - кожны нальшанец адкажа: "Наш князь не забiвае слабых, наш князь не помсцiць жанчыне!" А калi хто-небудзь спытае: "Дзе цяпер крэўскi князь Даўмонт?" - кожны нальшанец з гонарам адкажа: "Князь Даўмонт цяпер старэйшы князь усёй Нальшы!"... А што будзе гадоў праз дзесяць, нiхто сёння не ведае i ведаць не можа. Магчыма, ён падпарадкуе сабе ўсю Нальшчу i ўсю Дзяволтву i тады паспрачаецца з наступнiкамi Мiндоўга, з яго братанiчамi i сястрынiчамi. Не лепшая кроў цячэ ў iхных жылах. Ён помсцiць за сябе, за сваю ганьбу, а яны чакаюць, калi ён пасячэ iхнага роднага дзядзьку. Такога нораву князi самi сябе хутка перарэжуць, i нядоўга прыдзецца чакаць такога дня. Тады надыдзе яго час. Вялiкi князь Мiндоўг распачаў крывавую ўсобiцу, а, калi дапамогуць багi, вялiкi князь Даўмонт пакладзе ёй канец.