Читать «Лёс Дункана» онлайн - страница 2

Што рабіць? Як ратаваць малога?

Яму пагражала пагібель. Леапардзяня амаль зусім скалела і нерухома ляжала на падлозе.

I тут яго ўзяла на рукі экскурсаводка заапарка і занесла да сябе на кватэру.

Вельмі гэта была складаная справа гадаваць на гарадской кватэры леапарда! Дункана, так назвалі леапардзяня, кармілі спачатку каровіным малаком, разбаўленым гатаванай вадой, цукрам і вітамінамі. Потым зменшылі колькасць вады і пачалі дадаваць у малако сырое яйка і цёртую сырую пячонку.

Праз тыдзень у Дункана прарэзаліся вочы, спачатку адно, а потым і другое. Ён пачаў глядзець на белы свет, але погляд яго быў яшчэ пазбаўлены сэнсу. Дункан недарэчна ўглядаўся ў прадметы. Хадзіў па падлозе слаба, няўпэўнена. Часта хістаўся, траціў раўнавагу і падаў.

Праз месяц пасля нараджэння леапардзяня зрабілася «зубастым»: у яго прарэзаліся ўсе зубы і іклы, верхнія і ніжнія.

Дзень пры дні сіротка рос і папраўляўся. На соску ён накідваўся з такой прагнасцю, што разрываў яе на шматкі. Давялося перад кармленнем спавіваць яго, як дзіця, каб мог смактаць малако ціха і спакойна. Усё больш значнае месца пачало займаць у яго харчаванні мяса.

Выхавальніца, мы назавём яе тут Аленай Аляксандраўнай, не шкадавала для свайго гадаванца ні часу, ні працы. Дункан выжыў, вырас і з малой бездапаможнай істоты ператварыўся ў маладога, прыгожага і спрытнага звера.

Вялікае кацяня

Неўзабаве яго палюбіла ўся сям’я Алены Аляксандраўны, бо звер гэты быў зусім свойскі. Сваімі паводзінамі ён нагадваў вялікае і дужае кацяня, ласкавае і прыхільнае да людзей. Ён цёрся галавою аб ногі, муркаў, вуркатаў і лез на рукі, нягледзячы на велічыню і дужасць, на свае вострыя іклы і кіпцюры.

Дома, у кватэры, ён гарэзіў і гуляў, як і кожнае хатняе кацяня яго ўзросту. Нямала рэчаў папсаваў, любіў выпрабоўваць іклы і кіпцюры на мэблі і абутку.

Сваіх Дункан адрозніваў ад чужых. Сваімі лічыў членаў сям’і і тых сваякоў і знаёмых, якія часта наведвалі Алену Аляксандраўну і якіх ён ведаў, калі быў яшчэ зусім малы. Да чужых людзей прывыкаў не адразу, доўга да іх прыглядаўся і быў вельмі асцярожны і недаверлівы.

З першых дзён жыцця Дункан моцна прывязаўся да сваёй выхавальніцы, асабліва ж пасябраваў з Мішам, дванаццацігадовым сынам Алены Аляксандраўны. Міша выводзіў яго гуляць на двор, спачатку на скураным павадку, а потым і без павадка.

Гульні на двары

На двары з’яўленне Дункана кожны раз шумна і радасна сустракалі дзеці. Весела ганяўся ён за Мішам і яго сябрамі. Гуляючы з імі, спрытна ўзлазіў на дрэвы і саскокваў адтуль на зямлю, бегаў за дзецьмі ўсюды, як сабака. Кідаўся за хлапчукамі, а тыя з крыкам і смехам уцякалі ад яго ў розныя бакі. Часам ён збіваў іх з ног, валіў на зямлю, і яны былі гэтым вельмі задаволены. Ніхто ніколі не быў паранены ці падрапаны, бо Дункан хапаў іх мяккімі лапамі. У час гульні і забаў ён не пускаў у ход кіпцюры і зубы. To адзін, то другі з хлапчукоў падкідваў сваю шапку ўгару, а Дункан высока падскокваў і лавіў шапку лапамі ў паветры.