Читать «ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА» онлайн - страница 83

— Добры вечар! — павітаўся я.

— Добры вечар.

Я паціснуў яе далонь і прысеў за столікам. Адчуваў сябе крыху няёмка. Мне было прыкра, што дзяўчыне давялося прыйсьці сюды дзеля таго, што я магу заплаціць ёй за «каханьне». Я адчуваў нават згрызоты сумленьня і пачуцьцё віны перад ёю. Але мне давялося надалей граць ролю багатага маладзёна, які хоча забавы зь дзяўчынаю.

— Нешта зьясьце або вып’еце?

— Ну то мушу.

— Чаму мусіце?

— Бо гэта прыбытак шэфіні.

— Зусім ня мусіце. Шэфіня сказала мне, каб замовіў для вас гарбаты і порцыю торту.

— Сапраўды? Ведаеце, я не люблю алькаголю.

Я націснуў гузік званка. Калі прыйшла пакаёўка, замовіў гарбаты і порцыю торту для Алены, а для сябе кілішак каньяку і дольку цытрыны з цукрам. Падалі нам гэта хутка — быццам бы ўсё было даўно гатова.

— Вы доўга мяне чакалі. Я не магла прыйсьці раней, бо хадзіла ў аптэку па лекі.

— Для сябе?

— Для мамы. Давялося пайсьці ў дзяжурную аптэку, уночы толькі адна яна працуе.

Было нешта ў выразе твару і вачах маладзіцы, што мяне дзівіла, ды нават непакоіла. Адчуваўся нейкі боль альбо цяжкая туга. Яна падалася мне зусім не прастытуткай, але беднай і прыстойнай дзяўчынаю.

— Таму вып’ем за здароўе вашай мамы! — я ўзьняў кілішак і даткнуўся філіжанкі Алены. — Гэта раптоўная хвароба?

— Не, хранічная. Але часам ёй горшае.

— Ці няма нікога ў доме, каб ёю апекавацца бяз вас?

— Мы жывём адны. У мяне быў нарачоны, але ён загінуў на вайне ў дваццатым годзе. Яго магіла на вайсковых могілках у Баранавічах.

— А бацька?

— Бацька згінуў. Ён працаваў у Харкаве ў гандлёвай фірме. Пасьля рэвалюцыі да нас не вярнуўся. Але для вас гэта сумна і нецікава.

— Мяне гэта зусім ня нудзіць. Ці можна спытаць: дзе вы працуеце? Ці толькі тут?

— Не… Я працую па прафэсіі… Я мадыстка. Бяру работу на дом. Пераважна яе дарабляю.

— Колькі вы зарабляеце?

— Вы забаўны. І што з таго, калі даведаецеся?

— Папросту цікаўлюся, колькі зарабляюць на розных прафэсіях.

— Ня больш чым пяць тысяч у тыдзень. Часам чатыры ці нават тры. З гэтага нельга пражыць.

Алена выпіла гарбату і зьела торт. Пасьля спытала, каторая гадзіна.

— Адзінаццатая.

— А дванаццатай мушу сысьці.

Я зарыентаваўся, што яна дае мне зразумець, што на «каханьне» мала часу. А я думаў пра яе маці, якой цяпер, магчыма, патрэбна дапамога дачкі. Выняў з бакавой кішэні пінжака пяць банкнотаў па тысячы марак і падаў Алене.

— Калі ласка. Вазьміце гэта.

— Вялікі дзякуй.

Яна схавала грошы ў торбачку, узьнялася і пачала здымаць сукенку.

— Не разьдзявайцеся.

— Чаму? Я не хачу, каб пакамечылася сукенка.

— Во… мне шкада вас. Ідзіце дадому.

— А гэтыя грошы?

— Забірайце іх сабе.

— Задарма?

— Зусім не. Вы прыйшлі сюды да мяне. Страцілі час. Таму гэта ўжо не дарма.

— Мне прыкра, што я вам не падабаюся.

— Вы надзвычай мне падабаецеся, і таму я хачу, каб вы пайшлі раней дадому. Ці мама ведае, што вы тут… ну… падпрацоўваеце?

— Яна не павінна ведаць!

— Тады ідзіце. Можа, вы патрэбны дома.

— Але я магу застацца да дванаццатай.