Читать «ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА» онлайн - страница 70

— Далей!

Сабада засьмяяўся.

— Далей? Вы забіраеце «капусту», дзелім яе, прадаём наступныя чэкі. Чым хутчэй, тым лепей.

— Выдатна!

— Гэта залатая жыла! Для вас трэба будзе знайсьці нейкі пакой і прапісацца на фальшывае прозьвішча, альбо вы затрымаецеся ў гатэлі.

— Ці трэці саўдзельнік ведае пра мяне?

— Так.

— Ці магу яго ўбачыць?

— Пасьля продажу першага чэку. А цяпер увага…

Сабада выняў з партфэлю вялікі канвэрт з амэрыканскімі паштовымі маркамі.

— Гэты канвэрт адрасаваны вам вашым братам, Янам Стылеўскім, — наказаў мне на адваротным баку адрас адпраўніка. — Высланы зь Нью-Ёрку ў Вільню. Паштовыя маркі і штэмпэлі сапраўдныя. А тут месца на ўпісаньне вашага «левага» прозьвішча і адрасу.

Сабада выняў з канвэрту аркуш добрай паперы і паклаў на стол.

— На гэтай паперчыне мы напішам вам ліст. Гэта значыць: ліст ад вашага брата, у якім ён згадвае пра далучаны да ліста чэк на трыста даляраў.

— А пасьведчаньне асобы?

— Вы яго атрымаеце праз два дні. Калі ласка, заўтра сфатаграфуйцеся ў «пяціхвілінцы» і дайце мне здымкі. Пасьля вы атрымаеце пашпарт і зарэгіструецеся як прыежджы. Здыміце нейкі пакойчык альбо затрымаецеся ў гатэлі.

— А папярэдняя рэгістрацыя ў пасьведчаньні? Адкуль прыехаў?

— Зробім фальшывую рэгістрацыю зь іншага гораду.

— Цудоўна!

— Цяпер вы добра арыентуецеся ў справе. І што вы скажаце?

— Што згаджаюся.

— Па руках!

Мы паціснулі далоні.

— Калі вы хочаце распачаць справу?

— Хаця б і заўтра!

— Гэта зарана. Праз тры дні!

Сабада схаваў чэкі і канвэрт у партфэль. Потым ён сказаў:

— Цяпер трэба акрапіць справу. На шчасьце.

— Згода. Але ёсьць яшчэ адна справа. Што я буду мець з гэтага?

— З кожнага прададзенага чэку вы будзеце мець траціну прыбытку. Зразумела, за вылікам саміх выдаткаў на чэк, пасьведчаньня, гравёра, часам на выезды.

— Добра. Калі ласка, скажыце, ці прадавалі ўжо такія чэкі?

— Не. Аніводнага. Гэта будзе першая авантура гэткага роду. Мы абдумвалі гэткую справу даўно, але ня мелі адпаведнага чалавека для продажу чэкаў. Цяпер мы ўдарым напоўніцу.

Пайшлі мы ў цэнтар. Сабада завёў мяне ў малы, зацішаны шынок. Замовіў добрую вячэру і графін гарэлкі.

— Вы любіце выпіць? — спытаў ён мяне.

— Пры добрай нагодзе, але наогул п’ю мала.

— Гэта добра. Трэба будзе дапільноўваць кожную дробязь, каб ня выклікаць падозраньня гульлівым ладам жыцьця.

Разьвіталіся мы ў добрым настроі, задаволеныя адзін адным.

Я пазіраю празь вялікую, бліскучую шыбу. На вітрыне ляжаць банкноты мноства дзяржаваў. Есьць і залатыя, срэбраныя, нікелёвыя, медзяныя манэты. Я пазнаю расейскія грошы. Адрозьніваю даляры, фунты, кроны. Уласна кажучы, маё зацікаўленьне прыцягвае не выстава, але сярэдзіна крамы — абмен валют. Бачу там, як увіхаюцца за прылаўкам жыды, а таксама некалькі наведнікаў. Гляджу ўправа. Ля вітрыны суседняй крамы стаіць Сабада. Пасьміхаюся яму, потым іду рашучым крокам у абменьнік. Адчыняю дзьверы. Прапускаю старога мужчыну і ўваходжу ў сярэдзіну. Людзі ў абменьніку не зьвяртаюць на мяне ўвагі. Нечым занятыя, жыва жэстыкулююць і хутка гавораць. З-за прылаўку ўздымае на мяне позірк сівы жыд.