Читать «ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА» онлайн - страница 68
Сергей Песецкий
Чую сымпатычны, ветлівы голас. Бачу бледныя плямы твараў.
— Не прыпамінаеце сабе… Вы мне прадалі гарнітур.
— А, гэта вы, вы…
— Цырульнік.
— Так. Памятаю. Чаго вы хочаце?
— Гэта мой брат, — кажа цырульнік.
Націскаю працягнутую мне далонь. Чую голас:
— Юзік Сабада.
У адказ кажу нейкае прозьвішча, першае, што прыйшло мне да галавы.
— Гэта акурат мой брат мае да вас справу, — кажа цырульнік. — Вы можаце быць упэўненым у ім… Пакіну вас, бо маю нявырашаныя справы. Да пабачэньня!
Паціскаю далікатную, выпеставаную далонь і застаюся з новым знаёмым.
— Хадзем на вуліцу, — кажа Сабада.
Накіроўваемся да выйсьця з двара, а потым ідзем вуліцаю. Адыходзім ад цэнтру гораду. «Цікава, чаго ён хоча?». У нейкім месцы мы затрымліваемся. Доўгі час стаім моўчкі, потым Сабада кажа:
— Хачу прапанаваць вам адну работу. Вельмі прыбытковую. Можна зарабіць мільёны…
Я зьдзіўлены. «Ці не вар’ят?»
— Чаму вы не заробіце іх самі?
— Самому цяжка. Патрэбны супольнік, адпаведны чалавек.
— Адкуль вы ведаеце, што я адпаведны.
— Брат мне сказаў… — заўпарціўся ён.
— Што?
— Ну, пра той гарнітур, які вы яму прадалі.
— Што з таго?
— Гарнітур быў, так бы мовіць, нелегальны.
— Дык што?
— Дык акурат такога чалавека я шукаю. У мяне няма знаёмых сярод… — матлянуў пальцам у паветры, але не знайшоў акрэсьленьня. — Ну і ўвогуле, брат мне сказаў, што добра было б з вамі спаткацца. У мяне было, разумееце, такое адчуваньне.
— Добра. Я пагаджаюся зарабіць мільёны. Ахвотна пагаджаюся. Прашу толькі патлумачыць мне, як гэта зрабіць?
— Справа простая. Можна сказаць: купі-прадай. Трэба прадаць адны каштоўныя паперы.
— Вы самі можаце гэта зрабіць.
— Паперы фальшывыя… Падробленыя.
— Не разумею.
— Патлумачу пасьля. Я ня ведаў, што з вамі сустрэнуся. Гэта брат убачыў вас і паклікаў мяне. Але ня маю іх пры сабе, бо такіх рэчаў без патрэбы не нашу. Хачу толькі ведаць: ці цікавіць вас гэткая камбінацыя? Ці згаджаецеся на нелегальную, але вельмі выгадную афэру?
— Я згаджаюся на любую камбінацыю. Але ня ведаю, ці я да яе надаюся.
— Надаяцеся. Я ўпэўнены. Заўтра растлумачу вам усе падрабязнасьці. Справа, кажу вам, ясная, як шакаляд.
— Ды цьвёрдая, як мармэляд.
— Не… сур’ёзна… Купі-прадай. Так: можна таксама папасьціся. Але гэта ані крадзеж, ані рабунак. Звычайнае ашуканства.
— Добра. Пабачым.
Мы дамовіліся спаткацца на другі дзень увечары, а восьмай, насупраць вялікага будынку суду, на вуліцы Міцкевіча. Назаўтра я завёў Сабаду ў свой пакой. Я меркаваў, што тут будзе нам найлепей абмеркаваць справу. Ён выняў з партфэля прадаўгаваты блянк. Зірнуў на мяне і спытаў:
— Ці сюды ніхто ня ўвойдзе?
Я ўзьняўся з крэсла і зачыніў дзьверы на ключ.
— Жыву тут сам. Ніхто да мяне не прыходзіць.
— Каб нас не падслухалі.
— Немагчыма. Суседзяў няма. Там далей жывуць дзьве чыноўніцы, але ў іх не чуваць, што тут гавораць.
— Добра, — Сабада паклаў блянк на стол. — Во бачыце: гэта чэк на дзесяць даляраў.
Я ўважліва агледзеў блянк, што ляжаў на стале.
— Але ён жа на трыста даляраў!
— Так. Цяпер гэты чэк на трыста даляраў. Але ў сапраўднасьці быў выстаўлены на дзесяць. Яго перарабілі.