Читать «ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА» онлайн - страница 68

Чую сымпатычны, ветлівы голас. Бачу бледныя плямы твараў.

— Не прыпамінаеце сабе… Вы мне прадалі гарнітур.

— А, гэта вы, вы…

— Цырульнік.

— Так. Памятаю. Чаго вы хочаце?

— Гэта мой брат, — кажа цырульнік.

Націскаю працягнутую мне далонь. Чую голас:

— Юзік Сабада.

У адказ кажу нейкае прозьвішча, першае, што прыйшло мне да галавы.

— Гэта акурат мой брат мае да вас справу, — кажа цырульнік. — Вы можаце быць упэўненым у ім… Пакіну вас, бо маю нявырашаныя справы. Да пабачэньня!

Паціскаю далікатную, выпеставаную далонь і застаюся з новым знаёмым.

— Хадзем на вуліцу, — кажа Сабада.

Накіроўваемся да выйсьця з двара, а потым ідзем вуліцаю. Адыходзім ад цэнтру гораду. «Цікава, чаго ён хоча?». У нейкім месцы мы затрымліваемся. Доўгі час стаім моўчкі, потым Сабада кажа:

— Хачу прапанаваць вам адну работу. Вельмі прыбытковую. Можна зарабіць мільёны…

Я зьдзіўлены. «Ці не вар’ят?»

— Чаму вы не заробіце іх самі?

— Самому цяжка. Патрэбны супольнік, адпаведны чалавек.

— Адкуль вы ведаеце, што я адпаведны.

— Брат мне сказаў… — заўпарціўся ён.

— Што?

— Ну, пра той гарнітур, які вы яму прадалі.

— Што з таго?

— Гарнітур быў, так бы мовіць, нелегальны.

— Дык што?

— Дык акурат такога чалавека я шукаю. У мяне няма знаёмых сярод… — матлянуў пальцам у паветры, але не знайшоў акрэсьленьня. — Ну і ўвогуле, брат мне сказаў, што добра было б з вамі спаткацца. У мяне было, разумееце, такое адчуваньне.

— Добра. Я пагаджаюся зарабіць мільёны. Ахвотна пагаджаюся. Прашу толькі патлумачыць мне, як гэта зрабіць?

— Справа простая. Можна сказаць: купі-прадай. Трэба прадаць адны каштоўныя паперы.

— Вы самі можаце гэта зрабіць.

— Паперы фальшывыя… Падробленыя.

— Не разумею.

— Патлумачу пасьля. Я ня ведаў, што з вамі сустрэнуся. Гэта брат убачыў вас і паклікаў мяне. Але ня маю іх пры сабе, бо такіх рэчаў без патрэбы не нашу. Хачу толькі ведаць: ці цікавіць вас гэткая камбінацыя? Ці згаджаецеся на нелегальную, але вельмі выгадную афэру?

— Я згаджаюся на любую камбінацыю. Але ня ведаю, ці я да яе надаюся.

— Надаяцеся. Я ўпэўнены. Заўтра растлумачу вам усе падрабязнасьці. Справа, кажу вам, ясная, як шакаляд.

— Ды цьвёрдая, як мармэляд.

— Не… сур’ёзна… Купі-прадай. Так: можна таксама папасьціся. Але гэта ані крадзеж, ані рабунак. Звычайнае ашуканства.

— Добра. Пабачым.

Мы дамовіліся спаткацца на другі дзень увечары, а восьмай, насупраць вялікага будынку суду, на вуліцы Міцкевіча. Назаўтра я завёў Сабаду ў свой пакой. Я меркаваў, што тут будзе нам найлепей абмеркаваць справу. Ён выняў з партфэля прадаўгаваты блянк. Зірнуў на мяне і спытаў:

— Ці сюды ніхто ня ўвойдзе?

Я ўзьняўся з крэсла і зачыніў дзьверы на ключ.

— Жыву тут сам. Ніхто да мяне не прыходзіць.

— Каб нас не падслухалі.

— Немагчыма. Суседзяў няма. Там далей жывуць дзьве чыноўніцы, але ў іх не чуваць, што тут гавораць.

— Добра, — Сабада паклаў блянк на стол. — Во бачыце: гэта чэк на дзесяць даляраў.

Я ўважліва агледзеў блянк, што ляжаў на стале.

— Але ён жа на трыста даляраў!

— Так. Цяпер гэты чэк на трыста даляраў. Але ў сапраўднасьці быў выстаўлены на дзесяць. Яго перарабілі.