Читать «ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА» онлайн - страница 64

— А вашаму тату таксама нельга казаць пра знаёмства зь яго ўлюбёнай дачушкай?

— Таксама, народны герой, таксама. Бо бацька сам можа зрабіць нават вялікае сьвінства, але не зразумее малога сьвінства сваёй крывінкі. Я не хачу абцяжарваць яго сумленьня.

— Я зраблю паводле жаданьня.

— Прыгожай дзяўчыны?

— Няхай будзе прыгожая.

— Трохі лепш.

— Не прыгожая, але чароўная!

— Вельмі добра… Але вы нудны тып.

— Чаму?

Дзяўчына замкнула шафу і схавала ключык. Узяла з падлогі некалькі кніжак, якія сабе выбрала. Потым, жмурачы лёгка вочы, сказала:

— Вам няма чаго рабіць. Вы нудзіцеся, як малпа на пальме. І вам не прыйшло да галавы пацікавіцца гэтымі кніжкамі. Нават цяпер, калі я адчыніла шафу, вы не ўторкнулі туды носа. Вас нічога не цікавіць. Толькі раз да вас трапіла газэта, і тая, відаць, узятая ў сквэры з лавы. Вы ўмееце чытаць?

— Нават пісаць.

— Ага!.. Любоўныя лісты?

— Так.

— Любая Сабіна! Маё грэцкае боства! Сэрца маё…

Я дадаў:

— Млею з роспачы….

— … што цэлы тыдзень ня бачыў тваіх прамяністых вачэй… І што далей?

— Тваёй цудоўнай усьмешкі, — дадаў я.

— Гэта нават няблага… як для пакаёўкі.

— А для вас трэба пісаць вершамі.

— Зразумела! Вялікай і прачулай паэмай. Такой з пэрламі, рубінамі, цюльпанамі. Дабранач, народны герой.

— Дзякую за мілы і прыемны візыт.

— На здароўе.

Дзяўчына ўзяла ліхтар і зграбна прасьлізнула за шафу, якая адным бокам была высунута ў пакой. За імгненьне я ўбачыў, што шафа пасунулася на месца. Потым я пачуў, што зачыніліся дзьверы і павярнуўся ключ у замку. Я стаяў перад шафаю і разважаў пра нашую размову. «Сапраўды дзіўная дзяўчына! А што яна ведае пра Сабіну і пра мяне? Можа, усё? Так, Рэванскаму, відаць, зь ёю цяжка. Але чаму я ніколі ня бачыў яе ў яго кватэры? Ніколі не адчыніла дзьверы, не ўвайшла ў майстэрню. Нават не спатыкаў яе на сходах. Цікава, як яе завуць?»

Назаўтра я паспрабаваў адсунуць шафу ад сьцяны. Я зрабіў гэта зь лёгкасьцю. Яна сьлізгала па паркеце нават пры малым высілку, як па лёдзе. За шафаю я ўбачыў дзьверы. Націснуў клямку. Яны былі зачыненыя. Зазірнуў у шчыліну ад ключа. Усярэдзіне было зусім цёмна. Відавочна, там быў малы пакой побач з майстэрняй. Рэванскі ўжываў яго для праяўленьня нэгатываў і вырабленьня адбіткаў.

Той ночы я доўга ня спаў. Мне балела вытнутае месца на галаве, і думкі стала вярталіся да размовы з дачкою Рэванскага.

У панядзелак я пагрукаў у дзьверы кватэры Жубжынскай. Старая адразу мне адчыніла — быццам стаяла за дзьвярыма і чакала мяне.

— Добры дзень! — павітаў я яе.

Гаспадыня маўчала і з боязьзю пазірала мне ў вочы. Потым паварушыла губамі, нібы смакуючы нейкія словы, якія манілася сказаць. Нарэшце вымавіла:

— Івы таксама… зьяжджаеце…

— Чаму?

— Во гэтак вы выглядаеце.

— Як выглядаю? — спытаў я і аўтаматычна даткнуўся пальцамі балючага месца на галаве.

Там быў вялікі сіняк, які зачапіў верхнюю частку шчакі. Старая відавочна адразу яго ўгледзела.

— Вас напалохалі?

— Не… Хацеў з вамі пагутарыць.

— Пагутарыць? Пра што?

— Пра адну справу. Можа, зойдзеце да мяне на пару хвілін?

Гаспадыня яшчэ болей занепакоілася. Даткнулася пальцам кончыка носа, быццам бы хацела спраўдзіць яго тэмпэратуру. Потым зірнула ўглыб кватэры. Пасьля прычыніла дзьверы і зьняла ланцужок. Урэшце адчыніла іх.