Читать «ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА» онлайн - страница 57

— Напачатку вып’ем кавы. А для большага настрою — трымайце па дзесяць тысяч. Маю надзею, што вы задаволеныя.

Ён даў нам грошы, а пасьля растлумачыў коратка, якія новыя здымкі хоча зрабіць. Пасьля выпітай кавы і некалькіх кілішкаў каньяку мы ўзяліся за працу. Нам пайшло лёгка. Да восьмай гадзіны паўтарылі папярэдні здымак і зрабілі некалькі экспэрымэнтальных. Сабіна пазавала весела і сама падказала Рэванскаму ідэі дзьвюх камічных сытуацый.

А восьмай гадзіне мы разьвіталіся з нашым шэфам. Выйшлі разам зь яго кватэры. Сабіна ўзяла мяне пад руку і сказала:

— Замест заўтра буду спаць у цябе сёньня.

— Выдатна! Вельмі рады.

— Бо заўтра хачу пайсьці на цэлы дзень да сынка. Гэта маё найвялікшае шчасьце. Але спаць яшчэ рана. Хадзем на шпацыр і, можа, зойдзем куды на вячэру, да якой ціхай кавярні. Бо гэта нашае разьвітаньне. Можа, ніколі ня ўбачымся больш.

— Калі захочаш, то ўбачымся.

— Не, хлопча, не захачу. Знайдзі сабе маладую дзяўчыну і кахайся. А мне штосьці іншае ў галаве. Але сёньня буду думаць, што ты мой муж.

У малой рэстарацыі мы зьелі добрую вячэру. Сабіна нават прапанавала выпіць гарэлкі. Сказала:

— Як закруціцца мне галава, дык забудуся на ўсе непрыемнасьці.

Я зьбіраўся заплаціць за вячэру, але Сабіна захацела, каб абладзілі гэта «па-сяброўску». Потым мы пайшлі ў напрамку майго жытла. У нейкі момант, ідучы супрацьлеглым ходнікам, я зірнуў уверх, на вокны бібліятэкі. Я рабіў гэта часта раней, але ніколі не заўважаў у іх другі раз сьвятло. Затое сёньня я выразна бачыў, што вокны ў маім пакоі асьветлены зь сярэдзіны. Сьвятло было слабейшым, чым у іншых вокнах камяніцы — дакладна такое самае, як бачыў папярэднім разам. Сабіна зьдзівілася, што я перапыніў зь ёю гутарку. Зірнула таксама ўверх:

— Што ты там такое ўбачыў?

Я не хацеў казаць ёй, у чым справа, бо баяўся, што не захоча застацца ў мяне на ноч. Паказаў рукою ўверх і сказаў:

— Вельмі прыгожая сёньня ноч. Зірні, якое прыгожае неба!

— Можа, яшчэ пашпацыруем?

— Ахвотна, калі ты не стамілася.

Калі вярнуліся праз паўгадзіны, сьвятла ў маіх вокнах не было. Пярэднія дзьверы, ад якіх я меў ключ, былі яшчэ адчынены. Мы ціха ўзьняліся сходамі. Сабіна баялася, каб Рэванскі не спаткаў нас разам. Яна не хацела, каб ён ведаў, што ў нас раман. Дамовіліся, што калі спаткаю дзядка на сходах, распачну зь ім размову. Але лесьвічная пляцоўка была пустою. Я ўвайшоў у калідорык і стаў ля дзьвярэй майго пакою. Я намацаў далоньню запалкі ў шчыліне. Гэта мяне зьдзівіла, бо я быў пэўны, што нехта заходзіў у мой пакой. Можа, ён заўважыў, што я ўсунуў запалкі ў шчыліну, і пасьля, як зачыніў дзьверы, вярнуў іх на месца? Я пачаў прыслухоўвацца, але да маіх вушэй даляталі толькі лёгкія крокі Сабіны, што ўздымалася сходамі. Я запаліў сьвятло і ўважліва агледзеў бібліятэку, бо баяўся, што таямнічыя духі падрыхтавалі мне нейкі выбрык. Але ўсё было ў парадку. Сабіна ціхенька ўвайшла з калідорыка да пакою і зачыніла дзьверы. Потым падышла да мяне і спытала:

— Чаму ты ўстрывожаны? Што з табою? Можа, спаткаў каго?

— Не, усё ў парадку.

— Але тут пахне гарэлым.