Читать «ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА» онлайн - страница 145

Неўзабаве пасьля атрыманьня пакунку сусед з шасьцёркі затэлеграфаваў мне:

— Заўтра пашлю вам махоркі…. Хочаце хлеба? Маю даволі.

— Добра… Дзякую.

Ня мог адказаць нічога больш. Я быў узрушаны. Набліжалася пара вячэры. У каморах запалілі сьвятло. Я чуў, што «калефактары» надалей разносяць пакункі. У гэты дзень, напэўна, кожны, хто меў крэўных ці сяброў у турме, дасылаў ім што мог. А ў двух крылах першага корпусу было дзьвесьце камэр-адзіночак. Акрамя таго, на вышэйшых паверхах у камэры садзілі па двое ды нават па трое вязьняў. Агулам тут было ня менш за трыста чалавек. Калі толькі палова зь іх атрымала перадачы, то прагляд і разьмеркаваньне ўсяго забірала шмат часу. Акрамя таго, у першым корпусе былі таксама шматмясцовыя камэры. Да таго трэба дадаць вязьняў з другога і трэцяга корпусу. Я меркаваў, што ў турме было больш за тысячу чалавек. Таму ў наглядчыкаў і «калефактараў» было шмат працы.

У пэўны момант адчыніўся кляпан на дзьвярах. Я падышоў да акенца і ўбачыў твар нахіленага «калефактара».

— Лубень? — спытаў.

— Так.

— Імя?

— Міхал.

— Вазьміце, калі ласка.

Ён пачаў падаваць мне розныя прадукты. Я быў вельмі зьдзіўлены, але браў усё і складаў на столік. «Ці гэта не памылка?»

— Ад каго перадача? — спытаў я.

«Калефактар» зірнуў на паперку і сказаў:

— Ня ведаю.

Пасьля зачыніў засаўку і сышоў. Я заўважыў, аднак, на паперцы нумар маёй камары 7, напісаны алоўкам. Памылкі не было. Гэты пакунак даслалі для мяне. Я быў, аднак, зьдзіўлены гэткай неспадзяванкаю. «Гэтулькі ежы, курава! Але ад каго?» Пачаў усё парадкаваць і складаць. Перадача мне падалася багацьцем. У мяне былі два боханы хлеба, дзьве вялізныя булкі, два кіляграмы сала, два пакункі цукру ў драбках, чатыры кіляграмы цыбулі, два кіляграмы яблыкаў, вялікі льняны ручнік, тоўстыя ваўняныя шкарпэткі, дзевяць пачкаў махоркі, восем лістоў паперы для папяросаў, дванаццаць каробак запалак і вялікі кавалак мыла. «Ад каго гэта?» — задумваўся я. Махорка падалася мне найвялікшым скарбам. Калі я спраўна расклаў рэчы, адразу ж скруціў тоўстую папяросу і закурыў. Але заўважыў на пачку махоркі — усе яны былі распакаваныя для прагляду — напісаную алоўкам літару «т». Агледзеў іншы пачак. І на ім знайшоў літару «п». Выявілася, што на кожным пачку напісана алоўкам адна літара. «Але што гэта азначае? Можа, выпадковасьць?» Я курыў папяросы, а літары не давалі мне супакою. Нарэшце я паклаў усе пачкі літарамі ўверх і задумаўся над іх значэньнем. Адна літара «а» паўтаралася тры разы. Затое літара «К» была большая, напісаная так, як пішуцца вялікія літары. Толькі пасьля вячэры я разгадаў гэтую загадку. Падабраў да літары «К» тры наступныя — «леа», і ў галаве ў мяне склалася цэлае слова: Клеапатра. «Гэта ж імя лялькі, якую я купіў для Алены! Значыцца, перадача ад яе! Дзяўчына купіла дзевяць пакункаў махоркі акурат для таго, каб зьмясьціць на іх усе літары». Я ўзрадаваўся. Магчыма, я ніколі ў жыцьці не адчуваў гэткай радасьці і ўзрушэньня, як падчас поснай куцьці таго году… у турме. Вячэра ў гэты дзень была «сьвяточнаю» — гарохавы суп. Мне нават перапала ў місу трохі гароху і некалькі кавалкаў бульбы. Пасьля быў пералік. Гэткая цырымонія адбывалася так, што на сьвіст з цэнтрала і вокліч назіральніка: «Пе-е-ера-а-алі-і-ік!» — вязьні мусілі стаць проста, тварам да дзьвярэй, у адлегласьці некалькі крокаў ад іх. Па калідоры разносіўся грукат хутка адчыняных засавак дзьвярэй. Адчыняў іх наглядчык, які скончваў дзяжурства. За ім ішоў звычайна старшы сяржант, а часам інспэктар. Яны ішлі прыгнуўшыся, заглядаючы праз адчыненыя кляпаны да камэр і падлічваючы вязьняў. Наглядчык, які прымаў дзяжурства, ішоў апошні. Калі пасьля пераклічкі я лёг спаць, я быў першы раз у турме цалкам сыты. Я цешыўся, што маю надоўга курава і ежы. А найвялікшую радасьць выклікала ў мяне думка, што гэта ад яе — ад Алены.