Читать «ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА» онлайн - страница 129

— І што вы зьбіраецеся рабіць далей? — спытаў я яго.

— Авалодаць гэтым майстэрствам цалкам, але трэба шмат працаваць.

— Ці ня можаце вы знайсьці іншую работу? Напрыклад, граць у аркестры?

— Магу вельмі лёгка, але так нельга. Справа ў тым, што я павінен граць толькі практыкаваньні. Нельга пераходзіць на лёгкія рэчы.

Афіцыянт быў узрушаны маім сардэчным зацікаўленьнем яго асобаю і лёсам. Ён спытаў, ці хачу я паслухаць яго ігру. Я ахвотна пагадзіўся. Увечары ён пагрукаў да мяне а восьмай гадзіне і правёў у свой пакой. Дзьверы ён засланіў тоўстай і цяжкаю парцьераю, а вокны — падвойнымі фіранкамі і аканіцамі. Так ён мог граць нават без глушніка. Ён баяўся, каб ігра не перашкаджала гасьцям гатэлю. Я сеў у крэсьле побач зь дзьвярыма. Афіцыянт стаў пасярод пакою пры пюпітры, над якім вісела матавая электрычная лямпа. Ён заграў мне некалькі вельмі цяжкіх практыкаваньняў, якія выканаў, як мне падалося, без аніякіх высілкаў. Скончыўшы, ён сказаў:

— Я граю гэта ўжо сто разоў. Добра, але трэба лепей. Лёгкіх «п'есак» я ня граю, але для вас выканаю рэч, больш прыемную для слуханьня: канцэрт. Бо мае практыкаваньні знудзяць вас. На жаль, акустыка тут благая.

Я не разьбіраюся ў музыцы, але мне падалося, што афіцыянт грае прыгожа. Я пазіраў на яго, як на чарадзея, што здабывае з малой, мёртвай скрынкі цудоўныя тоны і мэлёдыі. Падчас яго ігры я баяўся нават паварушыцца. А ён бадай забыўся пра маю прысутнасьць. Калі скончыў граць, я сказаў шчыра, што зачараваны яго майстэрствам. Ён сумна пасьміхнуўся.

— А мне падаецца, — сказаў ён, — што я толькі пачынаю… Мяне яшчэ шмат чакае працы… Але гэта маё шчасьце.

Я падзякаваў яму і пайшоў у горад. На вуліцы Пятркоўскай было ясна, як удзень. Шыльды і рэклямы асьвятлялі ўсё навокал. Яны былі нахабныя, дакучлівыя, замазвалі абрысы дамоў, перашкаджалі думкам.

Я збочыў на вуліцу Кілінскага і толькі тады ўсьвядоміў сабе, што іду да Янкі. Я засьпеў яе дома. Яна сядзела за сталом і рабіла эскіз.

— Што гэта? — спытаў я.

— Узор сукенкі.

— Для сябе?

— Не. Я навучаюся. Зараз пакажу табе больш.

Яна пачала вымаць з тэчак і раскладаць на стале каляровыя і чорныя эскізы сукенак, паліто, блюзаў.

— Я наведваю мастацкую школу. Гэта камэрцыйнае мастацтва. Можа, мне прыдасца.

— А балетная школа?

— Гэта нешта іншае. Я не марную час і пасьпяваю і там, і тут. У будучыні будзе яшчэ лепей. Зараз я пакажу табе фатакарткі з нашай балетнай школы.

Яна выняла з шуфляды ў століку вялікі альбом і паказала мне некалькі дзясяткаў здымкаў. Гэта былі пераважна групавыя фатаздымкі навучэнак балетнай школы. Я зь цяжкасьцю пазнаваў на іх Янку. Я запрасіў дзяўчыну на вячэру, але яна адмовіла. Сказала, што заўтра ў яе цяжкі дзень і яна хоча добра выспацца. Паколькі было ўжо позна, я не хацеў перашкаджаць, і разьвітаўся зь ёю.