Читать «ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА» онлайн - страница 121

— Можа, ведаеце манцёра… — вымавіў прозьвішча Паўла.

— А як жа. Я ведаю тут усіх. А ў яго нават некалькі разоў быў.

— Ня ведаеце, колькі ён плаціць за кватэру?

— Нічога ён ня плаціць. Жыве ва ўласным доме. Нават сам здае дзьве кватэры і некалькі пакояў. Бярэ добрыя грошы. Бо ў нас, ведаеце, жытла не стае. Горад расьце, людзей прыбывае, а будуецца мала. Дом мае ў пасаг.

— Та-ак?

— Во-во. Гэта быў пасаг пані Стэфаніі. Яна дачка чыгуначніка. Прыгожая дзяўчына. І ён нішто сабе.

— Даўно яны пажаніліся?

— Два гады як. Вы іх ведаеце?

— Не. Чуў ад сябра, які разам зь ім служыў у войску.

— Ах, так. Прыстойныя людзі, і ён, і яна. Вельмі прыстойныя. Як ім бацька пані Стафаніі вясельле спраўляў, дык за сто гасьцей было. Ну, а цяпер жывуць, дабро нажываюць. У іх вялікі сад. Таксама пасаг. Бо яна адна ў сям’і.

Незадоўга да адыходу цягніка я купіў квіток першай клясы да Берасьця. Заўсёды езьдзіў трэцяй клясай, а цяпер першай. Чаму я мушу сябе шкадаваць? Раскідваю грошы, таму магу заплаціць за камфорт для сабе.

17

Я абудзіўся па кароткім сьне. Цягнік набліжаўся да станцыі Лінава. Учора, падчас доўгай размовы з чыгуначнікам, я даведаўся, што Лінава — станцыя, на якой выходзяць пасажыры, якія едуць у мястэчка Пружаны. Я выпытваў яго аб тым у зьвязку са словамі майго бацькі, які казаў, што яго брат Ян жыве ў Пружанах. Гэты ўспамін абудзіў у мяне ахвоту адведаць дзядзьку. Я ня быў упэўнены, ці жыве ён цяпер там і ці застану яго дома, але часу было шмат. Я хацеў пабачыць сваяка, якога ледзьве памятаваў, бо бачыў яго адзін раз, калі мне было некалькі гадоў.

Я выйшаў зь цягніка ў Лінаве. На вакзале я чакаў да раніцы. Пасьля пачаў распытваць пра дзядзьку чыгуначнікаў, што знаходзіліся на станцыі. Усе яго ведалі. Паінфармавалі мяне, што ён жыве недалёка ў малым паселішчы. Я падаўся ў паказаным напрамку. Хутка знайшоў аднапавярховы драўляны дом і пагрукаў у акно. Калі мне адчынілі дзьверы і я ўвайшоў у хату, я ўбачыў сьсівелага мужчыну сярэдняга ўзросту, хударлявага, з маршчыністым тварам і надзвычай сьветлымі, быццам бляклымі вачыма. У яго былі кароткія вусы і калматыя бровы.

— Дзень добры! — прывітаў яго.

Дзядзька не адказаў на вітаньне і спытаў амаль агрэсіўна, недаверліва сьвідруючы мяне вачыма:

— Па якой справе?

— Па ніякай. Я проста прыехаў у госьці.

— Я-як?

— Так, як бачыце.

— Але хто вы такі?

— Я Міхал Лубень.

— І што з таго?

— Дуля з макам. Я адказаў на пытаньне. Няўжо вы не разумееце, што я сын вашага брата, Марка.

— Хм… хм… «Сын брата Марка». А дакумэнты ёсьць?

— Навошта гэта? Ці вы служыце ў паліцыі, ці маеце прыватнае рэгістрацыйнае бюро?

— А адкуль я магу быць пэўным, што тое, пра што кажаш, праўда?

Я выняў з партманэту асабістае пасьведчаньне і падаў яму. Дзядзька ўважліва агледзеў дакумэнт і нават засумняваўся ў падабенстве фатаздымку.

— Такім чынам, ты сьцьвярджаеш, быццам бы ты сын Марка Лубеня?

— Не «сьцьвярджаю» і не «быццам бы», але я Міхал, сын Марка Лубеня.

— Дапусьцім, што ты мой сваяк. Тады навошта сюды прыехаў?

— Адведаць дарагога дзядзьку.