Читать «ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА» онлайн - страница 112

Я вырашыў пайсьці да Якуба, хаця мы дамовіліся раней, што без папярэджаньня ня будзем адведваць яго. Я баяўся туды ісьці, але лічыў, што цяпер мушу гэта зрабіць — хоць бы таму, каб паведаміць нашаму супольніку пра зьнікненьне Сабады. Акрамя таго, трэба было разьвязаць справу з грашыма. Я не адразу ўвайшоў у двор, але пэўны час назіраў за будынкам, брамаю і галоўным уваходам. Не заўважыў нічога падазронага. Наблізіўся да бакавога ўваходу да камяніцы і ціхенька пайшоў сходамі ўверх. Я не спаткаў па дарозе нікога. Затрымаўся насупраць вузкіх дзьвярэй, дзе жыў Якуб. Нейкі час прыслухоўваўся, але ўсярэдзіне было ціха. Тады пазваніў умоўленым спосабам — так, як званіў заўсёды Сабада: раз доўга, раз каротка і раз доўга. Ніхто не адчыніў дзьверы. Паўтарыў такі званок некалькі разоў — безвынікова. Я паціху падаўся сходамі ўніз, пасьля выйшаў на вуліцу і стаў разважаць: што рабіць? У нейкі момант прыпомніў пра цырульніка — брата Сабады. Вырашыў яго знайсьці. Я меркаваў, што цяпер гэта адзіны бясьпечны шлях, каб даведацца нешта пра сваіх супольнікаў. Я думаў, што калі спытаю ў некалькіх цырульнях пра Сабадавага брата, то даведаюся, дзе ён жыве альбо дзе працуе. Сапраўды, я лёгка даведаўся, што брат Сабады працуе на Зарэччы. Знайшоў месца, пра якое мне паведамілі, і ўвайшоў усярэдзіну. Убачыў там Сабадавага брата і павітаўся зь ім як з даўнім знаёмым. Але я ня мог гаварыць свабодна, бо там быў яшчэ адзін цырульнік. Я сеў у фатэль перад люстрам і папрасіў мяне пастрыгчы. Крыху зьдзіўлены і нават занепакоены, ён узяўся за працу. Відавочна, яму перадаўся мой настрой і ён зразумеў, што я шукаў яго па важнай справе. Я выбраў зручны момант і спытаў: