Читать «ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА» онлайн - страница 109
Сергей Песецкий
— Павет адзін.
— Але які?
— Ну, Ашмянскі.
— Імя?
— Юзік.
— Пытаю: якое тваё імя?
— Я думаў, што брата. У мяне звычайнае: Міхась.
Пасьля праверкі асабовых зьвестак, падчас якой натарыюс раздражняўся, а жыд хістаў галавою ў засмучэньні ад цемнаты селяніна, натарыюс ізноў пачаў нешта ўпісваць у кнігу. Я чакаў доўгі час. У гэты момант, з глыбі пакою да мяне зьвярнуўся адзін з супрацоўнікаў натарыюса, мужчына гадоў каля сарака.
— Вы з Новага Сяла?
— Ага.
— Ведаеце маёнтак Казенскіх?
Я падумаў, што калі пра гэты маёнтак ён пытае, то ён павінен тамака быць. Адказаў яму пытаньнем:
— Чаму ня ведаю?
— Як далёка ён ад вашай вёскі?
Я ня ведаў, што адказаць. Думаў сказаць пра вярсту з «гакам», бо па-сялянску «гак» мае розную даўжыню. Пачаў:
— Калі лугамі і цераз гаёк…
Але перарваўся і зрабіў тое, што робяць сяляне, ня маючы хустак да носа — высмаркаўся на падлогу. Натарыюс ускочыў зь месца.
— Што за чалавек!
А я, як бы зьдзіўлены яго абурэньнем, пачаў заціраць па ліноліюме брудным падноскам бота доказ адсутнасьці майго выхаваньня.
— Што ж тут такога? — сказаў я апатычна.
Чыноўнікі сьцішана сьмяяліся. Жыд быў вельмі абураны. Натарыюс скончыў хутчэй запіс акту. Прачытаў мне тэкст, які сьцьвярджаў, што я прадаю чэк на трыста фунтаў стэрлінгаў за суму трох мільёнаў марак некалькім жыхарам гораду Ліда… Зразумела, былі пералічаны прозьвішчы і адрасы пакупнікоў ды мой. Пасьля зачытваньня акту натарыюс усунуў мне ў рукі асадку і загадаў яго падпісаць.
— Дзе? — спытаў.
— Тут! — працягнуў пазногцем па старонцы кнігі, робячы на паперы выразны знак.
— Я магу толькі па-расейску, — сказаў я.
— Пішы па-расейску!
Асьцярожна трымаючы ў бруднай далоні асадку, прыклаў канец пяра да паперы. Пазначыў кропку, уступную да літары «М», і моцна націснуў. Сталь лопнула, пакідаючы на паперы брыдкую кляксу. Натарыюс гнеўна засоп. Купцы выказалі абурэньне і жэстамі рук, і багатай мімікай. Чыноўнікі паціху сьмяяліся. Я ж апраўдваўся:
— Цяпер благі тавар прадаюць. Нядаўна купіў касу. І таксама: толькі трохі аб камень на лузе зачапіў — і покнула.
Пасьля прывядзеньня кнігі ў парадак натарыюс даў мне іншую асадку з нашмат таўсьцейшым пяром. Я паставіўся да гэтага з прызнаньнем:
— Во, гэта я разумею! Павінна вытрымаць.
Пачаў паволі выводзіць па-расейску: «Михаил сын Ивана…» Не «патрапіў» пры гэтым напісаць слова роўна і зьехаў уніз.
— Вышэй! — камэнтаваў натарыюс.
А я яшчэ ніжэй.
— Вышэй, кажу!
Нарэшце скончыў. Усе ўздыхнулі. Жыд заплаціў за падрыхтоўку акту куплі. Я ўзяў пугу, торбу і шапку. Пасьля разам з жыдамі накіраваўся да выхаду. Па дарозе не абмінуў магчымасьці спатыкнуцца аб выступ на ліноліюме і выйшаў, цалкам псуючы ў вачах людзей у залі рэпутацыю жыхароў беларускай вёскі. Мы выйшлі на вуліцу. Я хацеў падацца на кірмаш, але жыды мяне не пусьцілі.
— Цяпер трэба падпісаць чэк.
Я чакаў гэтага, але пачаў клясьці іх, што яны ня ведаюць самі, чаго хочуць.
— Бяз гэтага чэк ня дзейны, — сказаў адзін зь іх.
Мы ізноў пайшлі ў дом, у якім гадзіну таму лічылі грошы. Па дарозе я нідзе не заўважыў Сабады. Гэта мяне занепакоіла, бо ён павінен быў знаходзіцца побач. Так мы рабілі заўсёды падчас продажу чэкаў. Падпісаў чэк. Тады мяне абступілі пасярэднікі, просячы на гарэлку за пасярэдніцтва. Я параіў ім зьвяртацца да купцоў, якія ў мяне набылі чэк. Купцы ж хацелі, каб я заплаціў палову выдаткаў па натарыюса. І на гэта не пагадзіўся. Затое перад падпісаньнем чэку я запатрабаваў, каб мне далі пасьведчаньне, якое б пацьвердзіла, за якую суму яны купілі чэк.