Читать «БАГАМ НОЧЫ РОЎНЫЯ» онлайн - страница 98

Мяне ўсё мучыла думка, што ў мяне яе дзёньнік. Але ж гэта жахліва, што так шмат могуць выказаць, такі боль могуць спрычыніць складзеныя ў пэўныя сказы словы. Пры мне была нечая хворая душа і свае пакуты. Гэтая маленькая кніжачка зьнішчыла ўсе мае мары. Зьнішчыла тады, калі ўсё было так добра. Уночы я падышоў да гораду. Мяне агарнуў страх. Я баяўся ўвайсьці ў Менск. Мне здавалася, што выпраменьваньне прагненьняў Лізкі запоўніла ўвесь горад. Яна прагнула нават маёй сьмерці. Можа, таму я падсьвядома зайшоў на Вайсковыя могілкі. Доўга сядзеў там у цемры. Успомніў, што ёсьць схаваны ў склепе сьпірт. Пайшоў туды. Адчыніў дзьверы і спусьціўся ўніз. Цудоўная ціша ахінула мяне. Так будзе пасьля сьмерці. Ціша і больш нічога. Мы папросту патанем у цішы. Дзёньнік я паклаў на труну. Нябожчык не ўяўляе, што на ім ляжыць. Пасьля я піў сьпірт; абпаліў сабе горла. Мне ня стала ні весялей, ні лягчэй, толькі тая палёгка, што на досьвітку я заснуў. Прачнуўся апоўдні. Я выйшаў са склепу і зноў пайшоў у лес.

Дадому вярнуўся вечарам, у нядзелю. У вокнах дому Брагіных гарэла сьвятло. Я хутка мінуў іх і ўвайшоў у кватэру Жарскай. Там было цёмна. Я пачуў голас Юлькі:

— Гэта вы?

— Я.

— Я непакоілася пра вас. Вы нічога не сказалі.

— Я езьдзіў у Бабруйск.

Я завёў Юльку ў свой пакой, пасадзіў яе на ложак і пачаў размаўляць зь ёй. Першая істота, зь якой я гаварыў за тры дні. Яна была зьдзіўленая маімі паводзінамі.

— Скажы, Юлька, ты пішаш дзёньнік?

Яна мяне не зразумела. Я патлумачыў.

— Не, не пішу… Бо навошта?

— Менавіта. Ня трэба… А ці ты хлусіш?

— Трохі хлушу.

— А мне хлусіла?

— Таксама трохі хлусіла, але зусім мала.

— А ці ты мяне кахала?

— Не.

— Дык чаму прыходзіла да мяне спаць?

— Бо ўсе так робяць, а я хацела, каб вы не цягаліся зь Лізкай.

— Ты ведаеш, што Лізка — мая нявеста?

— Ведаю.

— І што мы хутка пажэнімся?

— Ведаю.

— А ведаеш, што я яе не кахаю?

— Гэта няпраўда.

— Але ты разумная. Скажы, Юлька, што табе трэба, каб ты была шчасьлівая?

— Ня ведаю… Нічога…

— Як гэта?.. Можа, ты хочаш, каб хтосьці памёр?

— Навошта мне гэта?

— Значыць, ты нічога ня хочаш?

— Хачу. Шмат рэчаў хачу…

— То скажы.

— Трэба падумаць.

— Ну, то падумай.

За хвіліну Юлька сказала:

— Хачу паехаць на Каўказ.

— Навошта на Каўказ?

— Ня ведаю.

— Ты была там?

— Не.

— І што ж там?

— Ну, на Каўказ, і жыць у вялікім, сьветлым пакоі. Хадзіць па гарах. Мець некалькі прыгожых сукенак і абавязкова каб было шмат вінаграду.

— Добра. А ты аддавалася мужчынам за грошы?

— Ды што вы кажаце?!

— Скажы праўду. Я цябе буду за гэта паважаць.

— Можа, адзін раз.

— Толькі раз?

— Трохі больш, але я ня памятаю. І навошта вам гэта ведаць?